1824:Τουρκοαιγυπτιακή συμμαχία -

ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ

https://www.nationalgallery.gr/artwork/meta-tin-katastrofi-ton-psaron/
Ερωτήσεις κατανόησης


1. Ποιο ήταν το τουρκοαιγυπτιακό σχέδιο του 1824 για την καταστολή της Επανάστασης;
2. Σε τι εµπόδιζε ο εµφύλιος πόλεµος τους Έλληνες να ενωθούν –έστω και προσωρινά– για να αποτρέψουν την καταστροφή των νησιών;
3. Οι Ψαριανοί, αν και ναυτικοί, κατέληξαν στην απόφαση να αγωνιστούν εναντίον των Τούρκων στην στεριά. Μάλιστα, αφαίρεσαν τα πηδάλια από τα πλοία για να εµποδίσουν όσους διαφωνούσαν να χρησιµοποιήσουν τα καράβια τους. Πώς κρίνετε αυτή την απόφαση των –ναυτικών– Ψαριανών να αγωνιστούν στην στεριά;
4. Γιατί νοµίζετε οι Ευρωπαίοι συγκινήθηκαν τόσο πολύ µετά την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών, αλλά δεν συγκινήθηκαν το ίδιο µετά τον θάνατο των εκατοντάδων Τούρκων στρατιωτών στον κόλπο του Γέροντα µε την ανατίναξη της ναυαρχίδας τους από το πυρπολικό του καπετάν-Μιαούλη;

Ο μικρός βράχος στη μέση του Αιγαίου στην αρχαιότητα ονομαζόταν Ψύρα ή Ψιρύη, ο πρώτος που τη μνημονεύει ο Όμηρος: «Αν παραπάνω από τη Χίο τη βράχινη θα βγούμε, προς την Ψυριά…».

Τα Ψαρά θα γίνουν ένα μικρό απόρθητο φρούριο με ισχυρή ναυτική παρουσία. Συμμετείχαν στην επανάσταση του 1770,.

 Οι Ψαριανοί είχαν οπλίσει καταδρομικά πλοία με τα οποία, σε όλη την προεπαναστατική περίοδο προξενούσαν στους Τούρκους ανυπολόγιστες καταστροφές. Δεν περιορίζονται μόνο στα παράλια, αλλά έκαναν και αποβάσεις και προχωρούσαν στο εσωτερικό της Τουρκίας αρπάζοντας κανόνια και άλλα πολεμοφόδια απ’ τα οποία είχαν ανάγκη για την οχύρωση και ασφάλεια του νησιού.

Τα Ψαρά είχαν δημοκρατική διοίκηση. Κάθε Μάρτη γινόταν συνέλευση από την οποία εκλέγονταν 40 αντιπρόσωποι, όλων των τάξεων: Καραβοκύρηδες, καπεταναίοι, έμποροι, παρτσινέβελοι (βαρκάρηδες) και μαρινάροι (ναύτες). Αυτοί κλείνονταν σε ένα σπίτι και δεν έβγαιναν αν δεν εξέλεγαν τους 4 δημογέροντες. Η μεγάλη σφραγίδα του νησιού ήταν χωρισμένη σε 4 κομμάτια και κάθε δημογέροντας έπαιρνε από ένα. Κάθε απόφαση λοιπόν απαιτούσε ομοφωνία. Εντυπωσιακό, αν αναλογιστούμε πως μιλάμε για τα τέλη του 18ου αιώνα, σε έναν ξερόβραχο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Το πιο σημαντικό ήταν φυσικά πως το νησί  το προστάτευε ο στόλος των Ψαριανών.  Σε πολλές περιπτώσεις, κατά την επιστροφή τους από τις καταδρομές, εκτός από τα λάφυρα έφερναν μαζί τους και τους Έλληνες κατοίκους των περιοχών που λεηλατούσαν για να τους σώσουν από τα αντίποινα και την σφαγή. Σ’ όλους αυτούς τους πρόσφυγες έδειξαν αγάπη, αλληλεγγύη και φιλανθρωπία απεριόριστη. Όλες οι μικρές εξοχικές οικείες είχαν παραχωρηθεί από την Βουλή των Ψαρών για την στέγαση των προσφύγων.  Υπολογίζεται πως από τις αρχές του 19ου αιώνα ως την καταστροφή είχαν περιθάλψει πάνω από 100.000 πρόσφυγες. Το 1824, όταν έγινε η καταστροφή των Ψαρών, υπήρχαν στο μικρό αυτό νησί περίπου 23.000 πρόσφυγες, οι Ψαριανοί υπολογίζονταν σε 7.000.

Ενδεικτική της νοοτροπίας των Ψαριανών ήταν η στάση τους απέναντι στους πρόσφυγες της Χίου, μετά τη μεγάλη σφαγή του 1822. Όσοι είχαν γλυτώσει συγκεντρώθηκαν στα δυτικά παράλια του νησιού. Οκτώ πολεμικά πλοία Ψαριανά και δυο πυρπολικά με στρατιωτική δύναμη διακοσίων ανδρών έφτασαν στην Βολισσό και άρχισαν την παραλαβή και μεταφορά όλων των συγκεντρωμένων κατοίκων της Χίου. Όλοι οι άμαχοι διασώθηκαν και μεταφέρθηκαν στα Ψαρά. Οι Ψαριανοί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον προσφέροντας στέγη, τροφή και ενδύματα. Ιδιαίτερη φροντίδα και περιποίηση έδειξαν προς τους ασθενείς. Επειδή όμως από το μεγάλο πλήθος υπήρχε κίνδυνος επιδημίας, η Βουλή των Ψαρών με δικά της πλοία και έξοδα μετέφερε τις οικογένειες αυτές στα νησιά των Κυκλάδων και στην Πελοπόννησο.

Τον Ιούνιο του 1824 η Οθωμανική αυτοκρατορία θα επιτεθεί με τεράστιες δυνάμεις σε έναν ξερόβραχο. 

Λιγκρίν

Παραδοσιακό ,ι δημοφιλές, συναγωνιστικό παιγνίδι δεξιοτεχνίας που παίζεται από δύο ή περισσότερα άτομα. 
 Περιγραφή παιχνιδιού:
Το λιγκρί ήταν ένα ξυλαράκι που είχε μήκος περίπου 20 εκατοστά και πάχος σαν δάκτυλο ανθρώπου. Το έβαζαν να ακουμπά πάνω σε δύο πέτρες που απείχαν λίγο η μια από την άλλη. 

Ένα παιδί κρατώντας μια στενή σανίδα προσπαθούσε να πετάξει μακριά το λιγκρί. Τα άλλα παιδιά προσπαθούσαν να το πιάσουν.

Αν το έπιαναν με τα δύο χέρια κέρδιζαν 10 βαθμούς. Με το δεξί χέρι κέρδιζαν 20 βαθμούς, με το αριστερό 40 και αν  το έπιανε ανάμεσα στα δυο δάκτυλα κέρδιζε 80 βαθμούς.

Για να παιχτεί χρειάζεται η “βέρκα” και το “λιγκρίν”.  Η “βέρκα” είναι ένα στρογγυλό ξύλο μήκους 60 εκ. περίπου με διάμετρο 3 εκ. Το “λιγκρίν” είναι και αυτό ξύλο στρογγυλό, μήκους 15-20 εκ. και με διάμετρο 2 εκ. περίπου, ξυσμένο στις δυο άκρες, ώστε να αναπηδά εύκολα όταν κτυπηθεί στην άκρη.

Αφού “τάξουν”, βρίσκουν ποιο παιδί θα παίξει πρώτο, ποιο δεύτερο και με ποια σειρά θα ακολουθήσουν οι άλλοι.  Επίσης ορίζουν από την αρχή ένα αριθμό, στον οποίο πρέπει να φτάσουν μετρώντας με τη “βέρκα”, για να βγει ο νικητής.

Το παιγνίδι αρχίζει, αφού το “λιγκρίν” τοποθετηθεί οριζόντια πάνω σε δύο πέτρες ύψους 10-12 εκ. που αποτελούν τη “νισκιάν” (εστία). Μετά ο παίκτης κρατώντας τη “βέρκα” προσπαθεί να σηκώσει το “λιγκρίν” και καθώς είναι στον αέρα να το κτυπήσει δυνατά, για να το πάρει όσο πιο μακριά μπορεί. Καθώς το “λιγκρίν” διαγράφει την τροχιά του στον αέρα, προτού πέσει στο έδαφος, αν κάποιος το πιάσει έχει το δικαίωμα να πει σε αυτόν που έπαιξε: “Χάνεις τη σειρά σου” ή “χάνεις όλους τους πόντους σου”.  Στην πρώτη περίπτωση συνεχίζει κάποιος άλλος το παιγνίδι, στη δεύτερη χάνεις όλους τους πόντους του αλλά μπορείς να συνεχίσεις το παιγνίδι.

Αν το “λιγκρίν” πέσει μακριά στο έδαφος κάποιος το παίρνει. Το ρίχνει με στόχο τη “νισκιάν”. Αν το “λιγκρίν” πέσει τόσο κοντά στη “νισκιάν”, που το καλύπτει το μήκος της “βέρκας” που κρατεί ο αμυνόμενος, τότε αυτός που έπαιξε χάνει.  Αν όμως με τη “βέρκα” του το αποκρούσει ο παίκτης που φυλάγει τη “νισκιάν” του ή εκείνος που το έριξε αστοχήσει να το ρίξει τόσο κοντά στη “νισκιάν” τότε ο παίκτης κτυπώντας επιδέξια το “λιγκρίν” στην άκρη προσπαθεί να το ανασηκώσει και με εύστοχο δυνατό κτύπημα να το στείλει μακριά. Έχει το δικαίωμα να το κτυπήσει τρεις φορές φωνάζοντας κάθε φορά “μάτσας”, “δκυότσας”, “τρίτσας”.  Αφού το πάρει όσο πιο μακριά μπορεί τότε αρχίζει να μετρά με τη “βέρκα” μέχρι να φτάσει στη “νισκιά” του.

Ο ίδιος παίκτης παίζει για δεύτερη φορά έχοντας τώρα τη “βέρκα” κάτω από τα σκέλη του και προσπαθεί να παίξει το “λιγκρίν” φωνάζοντας “πτου στη νισκιάν μου”.  Αν δεν έχανε, είχε το δικαίωμα να παίξει και “τσουλλοκαθιστά”, κάμπτοντας τα γόνατα και φέρνοντας τη “βέρκα” πίσω από τους γλουτούς του φωνάζοντας “πτου στη νισκιάν μου”.  Έπρεπε να ανασηκώσει το “λιγκρίν”, να το κτυπά ελαφρά μετρώντας τώρα 5, 10, 15… κ.ο.κ.  Το σύνολο των πόντων γραφόταν με τη “βέρκα” στο έδαφος.  Μετά τον πρώτο παίκτη, παίζει ο δεύτερος, ακολουθεί ο τρίτος μέχρι να παίξουν όλοι.

Αν καμιά φορά ο παίκτης δεν εύρισκε καλά το “λιγκρίν” και αυτό έπεφτε κοντά στη “νισκιάν”, είχαμε το λεγόμενο “τσίκκιλον”.  Τότε αυτός που το έπαιρνε είχε το δικαίωμα του “ππούφουρτου”, δηλαδή να το βάλει στο στόμα του και να το φυσήξει προς τη “νισκιάν”, χωρίς ο αμυνόμενος να έχει το δικαίωμα απόκρουσης. Απλώς τοποθετούσε τη “βέρκα” του πάνω στη “νισκιάν” με κατεύθυνση τον παίκτη που θα το “ππουφούριζε”. Αν κατόρθωνε να φέρει το “λιγκρίν” κοντά στη “νισκιάν” σε μικρότερη απόσταση από τη “βέρκα” έχανε ο παίκτης. Διαφορετικά συνέχιζε.

Ιωάννης Α. Καποδίστριας ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ

Δεσποσύνη! Η χαριτόβρυτος επιστολή σας της 10ης τρέχοντος με ευρίσκει κατά την στιγμήν της αναχωρήσεώς μου για το Γενικόν Αρχηγείον του Αυτοκράτορος. Επειδή δεν ευκαιρώ, δεν ημπορώ να σας απαντήσω διά μακρών, όπως το επιθυμεί η καρδιά μου. ‘Η ελπίδα, όμως, να σας ξαναϊδώ αποτελεί την μοναδική ευτυχία του ταξιδίου μου… Υπάγω να υποβάλω στους πόδας της Αυτού Μεγαλειότητος τις ευχές της χώρας ταύτης, της Ελβετίας, και (ειρήσθω μόνον μεταξύ μας) τις ευχές της Πατρίδος μου. Θα επωφεληθώ αυτής της περιστάσεως όπως συνηγορήσω υπέρ του Domo meo. Ω, Ρωξάνδρα! Δεν ημπορώ να λησμονήσω την χώρα που με γέννησε, τους γονείς μου, τους τάφους των προγόνων μου. Αυτά αποτελούν τους τίτλους της ευνοίας σας προς εμένα. Ο Αυτοκράτωρ, προς τον οποίον εμίλησα για την Πατρίδα μου, συγκινήθηκε και μου εδωσε την άδεια να φροντίσω για τα συμφέροντα της Πατρίδος μας στην κατάλληλη στιγμή. Η στιγμή αυτή φαίνεται ότι ήλθε. Επέδωκα σχετικά υπομνήματα. Πρέπει όμως να υπάγω ο ίδιος για να διαπιστώσω τι ημπορούμε να ελπίζουμε… Η καλύτερη ημέρα της ζωής μου θα είναι εκείνη, κατά την όποία θα ήμπορέσω να σας εκφράσω όλα εκείνα που αισθάνομαι και σκέπτομαι για σας. Τότε θα με δικαιώσετε πληρέστατα και θα με αξιώσετε, για πολλούς λόγους, της πλήρους συμπαθείας σας. ‘Εχω, Δεσποσύνη, πολλά, παράδοξα και σοβαρά να σας είπω. Αλλά καιρός παντί πράγματι… Και ο καιρός αυτός δεν έφθασε ακόμη… Δικός σας. 

ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΤΟΥΡΤΖΑ (ΖΥΡΙΧΗ, 4/16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1814)

Κατόπιν προσκλήσεως του αυτοκράτορα Αλεξάνδρου, ο οποίος εκτιμούσε τις σπάνιες διπλωματικές του ικανότητες, έφτασε το 1809, για πρώτη φορά στην Πετρούπολη, ο Κερκυραίος κόμης Ιωάννης Καποδίστριας. Ο τσάρος τον διόρισε αμέσως στο υπουργείο Εξωτερικών. Την ίδια χρονιά, ο Καποδίστριας γνώρισε τη Ρωξάνδρα. Η οικογένεια Στούρτζα παρέθετε, στο μέγαρό τους στην Πετρούπολη, δύο επίσημα γεύματα την εβδομάδα, στα οποία συχνά παραβρισκόταν και ο Καποδίστριας. Το ίδιο συχνά φιλοξενούνταν και στους ξενώνες του μεγάρου μαζί με άλλους φιλοξενούμενους.

Επί τρία ολόκληρα χρόνια οι δύο νέοι έκαναν μακρές συζητήσεις και γνωρίζονταν όλο και καλύτερα. Η σχέση τους όμως δεν ξεπέρασε τα όρια μιας βαθιάς φιλίας και μιας ακόμη βαθύτερης αλληλοεκτίμησης. Ο νεαρός Καποδίστριας είχε αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του στην Ελλάδα, όπως φαίνεται από ένα γράμμα προς τον πατέρα του, όπου γράφει ότι δεν θα ήθελε να ζήσει και να πεθάνει στη Ρωσία, αλλά να υπηρετήσει τα συμφέροντα της πατρίδας του. Το Σεπτέμβριο του 1811 ο Καποδίστριας διορίστηκε στη ρωσική πρεσβεία στη Βιέννη και το Μάρτιο του 1812 διευθυντής της Γραμματείας του Διπλωματικού Τμήματος στο Βουκουρέστι. Μετά τη μάχη της Λιψίας τον Οκτώβριο του 1813, ο τσάρος τον διόρισε υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας και του ανέθεσε να λύσει το πρόβλημα της πολιτικής ενοποίησης της Ελβετίας, ένα πρόβλημα που δεν είχαν κατορθώσει να λύσουν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι διπλωμάτες.

Το φθινόπωρο του 1814 θα άρχιζε στη Βιέννη το Συνέδριο για την τύχη της μεταναπολεόντειας Ευρώπης. Εκεί, της είχε γράψει, θα τη συναντούσε. Η Ρω­ξάνδρα έφτασε πρώτη στη Βιέννη, όπου συναντήθηκε με τους γονείς της. Στο μέγαρο της οικογένειας Στούρτζα τη συνάντησε ο Καποδίστριας. Εκεί γράφτηκε ο δραματικός επίλογος της ανεκπλήρωτης αγάπης τους: η συμφωνία τους να μείνουν πάντα φίλοι, να συνεχίσουν τους αγώνες τους για την απελευθέρωση της πατρίδας και για τη μόρφωση των Ελληνοπαίδων, να προετοιμάσουν το μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό που θα επάνδρωνε το ελληνικό κράτος μετά την απελευθέρωση. Εκείνος τη βεβαίωσε ότι δεν θα παντρευόταν ποτέ καμία άλλη γυναίκα, γιατί πίστευε ότι έπρεπε μόνος να βαδίσει το δρόμο «της προσφοράς και της θυσίας προς την Πατρίδα», έγραφε η Ρωξάνδρα στα Απο­μνημονεύματά της. 

Όσο διάστημα έμενε στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η Ρωξάνδρα συνεργάστηκε με τον Καποδίστρια, δημιουργικά και αποτελεσματικά, για την πραγμάτωση του όρκου τους που αφορούσε την εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων. Η Ρωξάνδρα έγινε από τα ενεργά και δραστήρια μέλη της «Φιλομούσου Εταιρείας» της Βιέννης, την οποία είχε ιδρύσει ο Καποδίστριας το 1815, με κύριο στόχο την εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων και την απελευθέρωση της πατρίδας με τη διεθνοποίηση του ελληνικού προβλήματος, που οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες προσπαθούσαν να παραμερίσουν για να μη συγκρουστούν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Ρωξάνδρα έγινε η στοργική μητέρα όλων των Ελλήνων που σπούδαζαν με χορηγίες του Καποδίστρια και της «Φιλομούσου Εταιρείας» σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Το μέγαρό της στη Βαϊμάρη έγινε κέντρο συγκέντρωσης των Ελλήνων σπουδαστών. Φρόντιζε για τη διαμονή τους και τις σπουδές τους, για την υγεία τους και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.

Όταν η ελληνική Επανάσταση κηρύχθηκε, η Ρωξάνδρα περίμενε με αγωνία τα γράμματα του Ιωάννη και του αδελφού της που την πληροφορούσαν για τις εξελίξεις. Όταν, περί τα μέσα του 1822, η είδηση ότι πρόσφυγες από την Ελλάδα είχαν αρχίσει να καταφθάνουν στην Οδησσό έφτασε στο Μανζύριο, η Ρωξάνδρα δεν δίστασε στιγμή. Εγκαταστάθηκε στην Οδησσό και οργάνωσε την περίθαλψη των προσφύγων. Με τη βοήθεια του αδελφού της Αλεξάνδρου, η Ρωξάνδρα μεθόδευσε το γιγάντιο έργο της διατροφής των προσφύγων με κρέατα και τρόφιμα που έρχονταν από το κτήμα της. Φρόντιζε για τη διαμονή τους, την εξεύρεση εργασίας για τους δυναμένους να εργαστούν, την περίθαλψη των γερόντων και την εκπαίδευση των παιδιών. Με φλογερά γράμματα επιχειρούσε να κινητοποιήσει τις υψηλές γνωριμίες της για συμπαράσταση στον αγώνα των Ελλήνων. Με την πρωτοβουλία του υπουργού της Παιδείας διενεργήθη έρανος, ο οποίος απέδωσε ένα εκατομμύριο ρούβλια για τη μονιμότερη περίθαλψη των προσφύγων και την εξαγορά από τη φοβερή αιχμαλωσία στην Αίγυπτο χιλιάδων Ελλήνων, κυρίως Χιωτών και Κρητικών. Με την προτροπή της Ρωξάνδρας, οι κυρίες της ανώτερης τάξης στη Μόσχα ίδρυσαν την «Ευεργετικήν Εταιρείαν», την προεδρία της οποίας ανέλαβε η ίδια. Η Εταιρεία συγκέντρωσε σημαντικά ποσά, με χα οποία έκτισαν ορφανοτροφείο για τα ορφανά Ελληνόπουλα σε προάστιο της Μόσχας. Μέσα στο χώρο του ορφανοτροφείου λειτουργούσε σχολείο για την εκπαίδευση των ορφανών. [8] Με δική της χορηγία και τη συμπαράσταση της «Ευεργετικής Εταιρείας» χτίσθηκε γυναικείο μοναστήρι, κοντά στον ελληνορθόδοξο ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στη Μόσχα, μέσα στο οποίο λειτουργούσε παρθεναγωγείο για τις κόρες των ορθοδόξων ιερέων, Ελλήνων και Ρώσων. Τα κορίτσια αυτά θα παντρεύονταν όσους από τους σπουδαστές των Εκκλησιαστικών Φροντιστηρίων της Οδησσού θα ακολουθούσαν το ιερατικό στάδιο. Με δική της πρωτοβουλία χτίστηκε σε προάστιο της Οδησσού, σε έκταση 100 στρεμμάτων, που η ίδια είχε αγοράσει, κοιμητήριο, στο οποίο ενταφιάστηκε και η ίδια, όταν πέθανε στις 16 Ιανουάριου 1844.

Εμπνευσμένη από το θάρρος του Καποδίστρια, ο οποίος τον προηγούμενο χρόνο είχε συμπαρασταθεί στα θύματα της πανούκλας, που τα στρατεύματα του Ιμπραήμ είχαν μεταδώσει στην Πελοπόννησο και τα νησιά του Σαρωνικού, η Ρωξάνδρα έμεινε κοντά στους κατοίκους του Μανζυρίου, όταν ξέσπασε και εκεί πανούκλα το 1829. Την ίδια γενναία στάση έδειξε και όταν ξέσπασε επιδημία χολέρας στην Οδησσό. Με την παρουσία της και την ενθάρρυν­σή της, μα πάνω απ’ όλα με την οργάνωση συνεργείου περιθάλψεως των ασθενών και την ενημέρωση, η Ρωξάνδρα κατάφερε να εμψυχώσει τον κόσμο να αντιμετωπίσει την επιδημία. «Σε ολόκληρη την περιοχή του Μανζυρίου και σε όλη την επαρχία της Οδησσού, το όνομα της κόμισσας Ρωξάνδρας Στούρτζα – Εντλινγκ βρισκόταν στα χείλη όλων των ανθρώπων. Το πρόφεραν με αγάπη αληθινή, με σεβασμό και με το αίσθημα της εμπιστοσύνης και της ασφάλειας» γράφουν οι βιογράφοι της. [9]

 Η Σονάτα του Αποχωρισμού του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν ήταν ένα μουσικό κομμάτι που τους ένωνε, όπως αποκαλύπτουν οι επιστολές τους.

ΓΛΩΣΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ

 ΚΛΙΝΩ ΤΟ ΡΗΜΑ ΧΤΥΠΙΕΜΑΙ  ΣΤΗΝ ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ-ΑΥΤΟΔΙΟΡΘΩΣΗ

http://odysseus.culture.gr/h/2/gh21.html

https://el.wikivoyage.org/wiki/UNESCO_%CE%9C%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CF%82#:~:text=%CE%88%CE%BD%CE%B1%20%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82,%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD%20%CE%88%CE%B8%CE%BD%CF%89%CE%BD.

https://www.visit-thesprotia.gr/item/%CF%86%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B9-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82/

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ !!!! ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ 1913

« Όλα τα χρόνια της σκλαβιάς- νιάτα καημένα νιάτα μου

κι είκοσι χρόνια κλέφτης- νιάτα μου και λεβεντιά μου».

 ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ ΦΙΛΙΑΤΩΝ

1. 1. Να πως περιγράφει ο διάδοχος Κωνσταντίνος, σε τηλεγράφημά του της 24/2/13 από τα Ιωάννινα προς το Υπουργείο Στρατιωτικών, την απελευθέρωση της Παραμυθιάς:
      «Λαμβάνω την τιμήν να σας ανακοινώσω, ότι ο αντισυνταγματάρχης του πυροβολικού κ. Ηπίτης εισήλθε το Σάββατο την 1 μ.μ. εις την Παραμυθίαν μετά δύο ταγμάτων πεζικού, ενός λόχου και δύο ουλαμών πυροβολικού και ιππικού. Αι υπόλοιποι δυνάμεις θ’ αφιχθούν δια της Σκάλας της Παραμυθιάς. Αμέσως ετελέσθη δοξολογία. 
   2. Ο Μητροπολίτης Νεόφυτος ιερούργησε και εξεφώνησε συγκινητικόν λόγον. Ο ενθουσιασμός του λαού είναι μέγας. Ήρχισεν αμέσως η περισυλλογή των όπλων. Επίκειται η κατάληψις του Μαργαριτίου.» 
   3. Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΦΙΛΙΑΤΩΝ
      26/02/1913
      

      
      Τα γεγονότα εκείνων των ημερών διέσωσε με ιστορικό σημείωμα, γραμμένο το 1915, ο Μηνάς Μπάλλος . Το σημείωμα το δημοσίευσε στην εφημερίδα “τα ΝΕΑ των Φιλιατών”. Μεταξύ άλλων υπογραμμίζει: “Μαζεύτηκαν στου Τζούμα 50 άντρες ένοπλοι και ανέβηκαν στο βουνό της Σίδερης να προϋπαντήσουν τον Ελληνικό στρατό. Την επόμενη μέρα ξεκάμπισε κάτω από το Παλιοχώρι που πέρασε από ένα ξυλογέφυρο στον Καλαμά, το τάγμα με διοικητή τον Γεώργιο Μαυρογιώργο. Η καμπάνα της Αγίας Τριάδας χτυπούσε χαρμόσυνα ενώ μια άλλη σάλπιγγα ηχούσε στο  ύψωμα της Γκόντριζας, συνθηματικά ότι ο στόχος κατελήφθη. Πέντε στρατιώτες ήρθαν στο διοικητή και ανέφεραν ότι ένας λόχος παρελαύνει μέσα στο Φιλιάτι. Ο δρόμος γεμάτος χριστιανούς και οι Τούρκοι γονατιστοί.

   ΜΑΝΤΙΝΑΔΑ
   
   "Θα ρίξω δάφνες και μυρτιές
   από τον Ψηλορείτη
   εκεί π' ανταμωθήκανε
   η Ήπειρος κι η Κρήτη" ...
   Εθελοντικό σώμα πολεμιστών σε αναμνηστική φωτογραφία, πριν ξεκινήσει το ταξίδι για την απελευθέρωση της Ηπείρου.Συνολικά 77 σώματα Κρητών εθελοντών συγκροτήθηκαν και πολέμησαν στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913.
2. Ο Κρητικός Ιερός λόχος -  250 φοιτητές και σπουδαστές εγκατέλειψαν τα θρανία τους με την κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού πολέμου και αυθόρμητα έσπευσαν να απελευθερώσουν αλύτρωτους αδελφούς από τους Τούρκους. Έλαβαν από τη αρχή ως το τέλος μέρος στις μάχες της Ηπείρου.
3. 
   ΦΙΛΙΑΤΕΣ
   
   
   
   
   
   
   σχολείο

ΣΥΣΚΕΥΕΣ -φωτογραφία κινηματογραφος

ΤΡΙΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ- ΣΥΣΚΕΥΕΣ 

22 Μαρτίου 1895: Η πρώτη φορά που ο κόσμος είδε  κινηματογραφο!

Η «Εξοδος των Εργατών από το Εργοστάσιο Λιμιέρ στη  Λυών

Η πρώτη φωτογραφία στον κόσμο 1826 ή 1827

Η πρώτη φωτογραφία στην Ελλάδα  1839

Η πρώτη φωτογραφία ζώων που λήφθηκε νύχτα

.....................................................................................................γραφη για το έργο με τον Διονυσο
Απο την Αρχαϊκή γραφή  στην Κλασική γραφή

απο το Ο στο Ω

4ος Πανελλήνιος Μαθητικός Διαγωνισμός πειραμάτων Φυσικής