ΑΝΑΛΟΓΑ ΚΑΙ ΑΝΡΙΣΤΡΙΦΑ ΠΠΣΑ

 

 

Φιλέλληνες - Φιλελληνισμός

                                            

Ευρωπαίοι φιλέλληνες

Με το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης, αρκετοί άνθρωποι που ζούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες συγκινήθηκαν με τον αγώνα και τις θυσίες των Ελλήνων και βοήθησαν όπως μπορούσαν:

Άλλοι έκαναν εράνους για την ενίσχυση του Αγώνα· άλλοι πίεζαν τις κυβερνήσεις τους για να δουν θετικά το ελληνικό ζήτημα· άλλοι έρχονταν στην Ελλάδα οι ίδιοι και πολεμούσαν στο πλευρό των επαναστατημένων Ελλήνων. Όλους αυτούς που βοηθούσαν τον ελληνικό αγώνα, χωρίς να προσβλέπουν σε κάποιο δικό τους όφελος, τους ονομάζουμε φιλέλληνες.

Δεν είχαν όλοι οι φιλέλληνες την ίδια σκέψη στο μυαλό τους, όταν αποφάσιζαν να βοηθήσουν τους Έλληνες: Πολλοί διακατέχονταν από ρομαντικά αισθήματα για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, και έτσι ένιωθαν συμπόνια για τους Έλληνες που βρίσκονταν σκλαβωμένοι. Άλλοι, πάλι, ζώντας σε μία Ευρώπη με αυταρχικά πολιτεύματα, συγκινούνταν με την ιδέα του αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία και δικαιώματα.

Πολλοί ποιητές, καλλιτέχνες, ζωγράφοι, κλπ. με τα έργα τους βοήθησαν να γίνει γνωστός σε όλους ο ελληνικός αγώνας και οι αγριότητες των Τούρκων απέναντι στους επαναστατημένους Έλληνες.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, από το 1821 και μετά να δημιουργηθούν στην Ευρώπη (Ελβετία, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία)
διάφορες Φιλελληνικές Επιτροπές, με στόχο να βοηθήσουν τον αγώνα των Ελλήνων.

Μέλη των επιτροπών αυτών υπήρξαν και σημαντικοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο λόρδος Βύρων, ο Αλέξανδρος Πούσκιν, κ.ά.

Σπουδαία θέση μεταξύ των φιλελλήνων κατέχει ο Γάλλος ζωγράφος Ευγένιος Ντελακρουά (Eugène Delacroix) ο οποίος, με τους ζωγραφικούς του πίνακες με θεματογραφία συγκλονιστικές εικόνες από τα πάθη των Ελλήνων, κατάφερε να δημιουργήσει ένα ισχυρό φιλελληνικό ρεύμα ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολίτες .

Σημαντική ήταν και η προσφορά τού Σανταρόζα, Ιταλού στρατιωτικού, που σκοτώθηκε στην μάχη της Σφακτηρίας, πολεμώντας τον Ιμπραήμ.

Γνωστοί φιλέλληνες ήταν επίσης ο λόρδος Βύρων και ο τυπογράφος Ιωάννης-Ιάκωβος Μάγερ στο Μεσολόγγι, ο συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ, ο Άγγλος ποιητής Πέρσι Σέλλεϋ και πολλοί άλλοι.

Μία από τις πρώτες φιλελληνικές ενέργειες ήταν η πρώτη αναγνώριση της Ελλάδας ως ελεύθερου κράτους στις 15 Ιανουαρίου 1822, από ένα φτωχό κράτος της Λατινικής Αμερικής, την Αϊτή. Οι Αϊτινοί είχαν μόλις κερδίσει την ανεξαρτησία τους από τους αποικιοκράτες και γι' αυτό αισθανόταν πιο κοντά τους τούς Έλληνες, που πάλευαν για το ίδιο ιδανικό.

Ερωτήσεις κατανόησης

Απαντώ σε 2 ερωτησεις στο τετράδιο

Ποιους ονομάζουμε φιλέλληνες;

Ποια ήταν τα βασικά κίνητρα για κάποιον Ευρωπαίο πολίτη να γίνει φιλέλληνας;

Τι ήταν οι Φιλελληνικές Επιτροπές; Ποιος ήταν ο ρόλος τους;

Ποιο ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας; Εντοπίστε το στον παγκόσμιο χάρτη.

Ποια ήταν η προσφορά του Ντελακρουά στο φιλελληνικό κίνημα;

Αναφέρετε μερικούς διάσημους φιλέλληνες.

βιβλια 1922 ΣΜΥΡΝΗ -τι μαθαιναν στην Στ ταξη για το 1821

 

https://eng.travelogues.gr/collection.php?view=13

http://www.delfini1922.gr/mikrasiatika_13.php

Βάση της εκπαίδευσης ήταν το κοινοτικό σχολείο, που αποτελούσε εξέλιξη των πρώτων σχολείων, των γνωστών παιδαγωγείων ή γραμματοδιδασκαλείων, όπου δίδασκάν αυτοσχέδιοι συνήθως δάσκαλοι, οι γραμματιστές. Τα γραμματοδιδασκαλεία διατηρήθηκαν σ’ απομονωμένες περιοχές μέχρι το 1922!

Το κοινοτικό σχολείο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης παρουσιάζει τις μορφές: Αρρεναγωγείο, Παρθεναγωγείο, Νηπιαγωγείο. Στη Μ. Ασία, μόνον όταν η κοινότητα ήταν πολύ μικρή ή τα οικονομικά της περιορισμένα, υπήρχαν μικτά δημοτικά σχολεία.

Παράλληλα με την αλληλοδιδακτική μέθοδο χρησιμοποιήθηκε κι η συνδιδακτική μέθοδος, που αποσκοπούσε στη δημιουργία μικτών σχολείων, αλλά απ’ ότι γνωρίζουμε η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε κυρίως στα σχολεία της Σμύρνης.

Οι απόφοιτοι των αλληλοδιδακτικών σχολείων μπορούσαν να συνεχίσουν τη φοίτησή τους στα ελληνικά σχολεία, που αντιστοιχούσαν με τα παλαιότερα δικά μας σχολαρχεία. Κάθε ελληνική κοινότητα ανάλογα με τα οικονομικά της και τον αριθμό των μαθητών της είχε κοντά στο δημοτικό της σχολείο (αλληλοδιδακτικό ή όχι) ολόκληρο ελληνικό σχολείο (τριετές) ή μία ή δύο τάξεις του προσαρτημένες στο δημοτικό. Ωστόσο οι δάσκαλοι των ελληνικών σχολείων είχαν ανώτερη μόρφωση από τους αλληλοδιδάκτες, που συνήθως μόλις είχαν τελειώσει τη σειρά των ελληνικών μαθημάτων.

Τα αλληλοδιδακτικά σχολεία καταργούμενα σιγά – σιγά αντικαθίσταντο από τις αστικές σχολές, που συνήθως ήταν επτατάξιες. Τα επτατάξια αυτά δημοτικά σχολεία αντιστοιχούσαν με τα εξατάξια της ελεύθερης Ελλάδας κι έλαβαν την αρχή τους από το παράδειγμα της Κωνσταντινούπολης, όπου για πρώτη φορά εφαρμόστηκαν, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Οι αστικές σχολές της Μ. Ασίας δεν είναι αυτό, που ονομάζουμε εμείς δημοτικό σχολείο, αλλά ένας αυτοτελής παιδευτικός κύκλος μαθημάτων, που αποσκοπεί στην παροχή ωφέλιμων γνώσεων, την κατάρτιση γραμματισμένων ανθρώπων των κοινοτήτων για τη διοίκησή τους (δημογερόντων, εφόρων, επιτρόπων, γραμματέων Μητροπόλεων) και τη δημιουργία ικανών προσώπων για το μικρεμπόριο, για την καλύτερη καλλιέργεια των κτημάτων και την αποδοτικότερη εξάσκηση των λοιπών πρακτικών επαγγελμάτων.

Σκοπός των παρθεναγωγείων ήταν η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από τα κορίτσια για την πληρέστερη ένταξή τους στην εθνική κοινότητα του μικρασιατικού ελληνισμού, η ανάγκη της γνωριμίας ενός γλωσσικού οργάνου για την αλληλογραφία με τους μακριά από την πατρίδα ξενιτεμένους συνήθως συζύγους τους, η δυνατότητα να παρακολουθήσουν και να βοηθούν τη μόρφωση και την αγωγή των παιδιών τους αργότερα, η μετάδοση γνώσεων υγιεινής, καθαριότητας, μαγειρικής, ραπτικής, κοπτικής, κεντημάτων κλπ. Ήδη πριν από το 1856 ο θεσμός των παρθεναγωγείων ήταν γνωστός σ’ όλη τη Μ. Ασία.

Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1453) και την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν εκείνο που, συμφωνά με τις προνομίες που του παραχώρησε ο Μωάμεθ ο Β', επιφορτίστηκε με την ευθύνη της εκπαίδευσης των υπόδουλων Ελλήνων. Όμως, οι αντικειμενικές συνθήκες ανύπαρκτες και η πραγματικότητα τραγική. Η έλλειψη πόρων και μέσων του στέρησε ουσιαστικά τη δυνατότητα να προχωρήσει στην οργάνωση της εκπαίδευσης των ελληνοπαίδων. Έτσι η απαγόρευση χρήσης της ελληνικής γλώσσας και η επί χρόνια ανυπαρξία συστηματικής ελληνικής εκπαίδευσης είχαν αποτέλεσμα μεγάλο μέρος ελληνικών πληθυσμών στη Μ. Ασία να καταφύγει στη χρησιμοποίηση της καραμανλίδικης γραφής, δηλ. της τουρκικής γλώσσας με ελληνικούς χαρακτήρες. Παρ' όλα αυτά, η νέα αυτή γραφή υπήρξε ιδιαίτερα ευεργετική για τους τουρκόφωνους Έλληνες, γιατί συνέβαλε στη μόρφωση και στην εν γένει πνευματική τους ανάπτυξη, αλλά και γιατί τόνωσε την εν υπνώσει εθνική συνείδηση τους.

Όπως ήταν φυσικό, οι ιερείς υπήρξαν οι πρώτοι δάσκαλοι και αυτοί ήταν που διέσωσαν την ελληνική γλώσσα, τα δε πρώτα σχολεία των Μικρασιατών που εντοπίζονται ήδη από το 18ο αιώνα ήταν γραμματοδιδασκαλεία.

Από τις αρχές του εξεταζόμενου εδώ 19ου αιώνα, γνωρίζουμε ότι ελληνικά σχολεία υπήρχαν στη μονή του Τιμίου Προδρόμου στην Καισαρεία (1804), στη Νεάπολη (Νεβσεχίρ) (1804), στη Μάκρη (1805), στα Αλάτσατα (1806), στην Αττάλεια (1813), στην Προύσα (1817), στη Νικομήδεια όπου λειτουργούσε ελληνικό σχολείο ήδη από το 1795, ενώ στη Σινασσό ελληνικό σχολείο ιδρύεται το 1820-1821, για να αρκεστούμε στις μεγαλύτερες σε πληθυσμό πόλεις της Μ. Ασίας.
Ονομαστή υπήρξε η Ακαδημία των Κυδωνιών, που ιδρύθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα στο προϋπάρχον εκεί ελληνικό σχολείο, όπου φοίτησαν ως μαθητές ο Βενιαμίν ο Λέσβιος και ο Θεόφιλος Καΐρης. Οι επιφανείς αυτοί λόγιοι θα διδάξουν στη συνέχεια στη Σχολή αυτή, απογειώνοντας τη φήμη της και προσελκύοντας περισσότερους από πεντακόσιους μαθητές, αριθμός ιδιαίτερα μεγάλος για τα δεδομένα της εποχής. Παράλληλα με τη Σχολή αυτή, που απαντά επίσης με τους όρους Γυμνάσιο, Φιλοσοφική Σχολή, Μουσείο και Ελληνομουσείο, θα ιδρυθούν βιβλιοθήκη και τυπογραφείο, εφάμιλλο της Πατμιάδος Σχολής και των άλλων ελληνικών εκπαιδευτηρίων που άκμαζαν τότε, αλλά και παρθεναγωγείο (1815-1821) όπου δίδασκε η Ευανθία Καΐρη. Είναι τέτοια η πνευματική συμβολή των καθιδρυμάτων αυτών, που προσελκύει το ενδιαφέρον επιφανών προσωπικοτήτων της εποχής, όπως του Αδαμάντιου Κοραή, που το 1814 δωρίζει βιβλία και όργανα Φυσικής, τα οποία αποστέλλει από το Παρίσι, καθώς και του σοφού δασκάλου Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων που έρχεται να διδάξει στη Σχολή.

Η καταστροφή των Κυδωνιών από τους Τούρκους το 1821 θα συνεπιφέρει και την καταστροφή των λαμπρών αυτών εκπολιτιστικών ιδρυμάτων.

Επτά χρόνια μετά, το 1828, με την ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης πόλης, η Σχολή των Κυδωνιών θα ανασυσταθεί και χρόνο με το χρόνο θα προοδεύει, έτσι ώστε το 1884 θα αναγνωριστεί από το ελληνικό κράτος ως ισότιμη με τα ελληνικά γυμνάσια.

Η Σμύρνη, με την πιο πολυάριθμη ελληνική κοινότητα, ήταν φυσικό να κατέχει τα σκήπτρα της ελληνικής εκπαιδευτικής κίνησης στη Μικρά Ασία. Πρώτη ιδρύεται εκεί ήδη από το 18ο αιώνα η Ευαγγελική Σχολή στην οποία φοίτησε και ο Αδαμάντιος Κοραής. Το 1747 η Σχολή αυτονομήθηκε από την κοινότητα της Σμύρνης και τέθηκε υπό την προστασία της Μεγάλης Βρετανίας σύμφωνα με το καθεστώς των διομολογήσεων.

Την ίδια χρονιά προχώρησε στην ίδρυση βιβλιοθήκης και μουσείου και είκοσι χρόνια μετά στην ίδρυση τυπογραφείου (1764). Η συμβολή της Ευαγγελικής Σχολής, που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη προσελκύοντας περίφημους δασκάλους και λόγιους, υπήρξε ανυπολόγιστη, παρά το γεγονός ότι θεωρήθηκε από προοδευτικούς Σμυρναίους και από τον Αδ. Κοραή ως ίδρυμα συντηρητικό.

Στον αντίποδα της ιδρύεται το 1809 το Φιλολογικό Γυμνάσιο, στο οποίο δίδαξαν μεταξύ άλλων ο Κωνσταντίνος Κούμας, οι Κωνσταντίνος, Στέφανος και Σοφοκλής Οικονόμου κ.ά. Ο ανταγωνισμός του εκπαιδευτηρίου αυτού με την Ευαγγελική Σχολή θα οδηγήσει στη διάλυση του μέσα σε μία δεκαετία. Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση και ακολούθησαν οι σφαγές της Σμύρνης, η Ευαγγελική Σχολή θα διακόψει και αυτή τη λειτουργία της και θα επαναλειτουργήσει το 1828, όταν αποκαταστάθηκε πλέον η γαλήνη στην πόλη.

Το 1834 ιδρύεται στη Σμύρνη το πρώτο σχολείο θηλέων ως αλληλοδιδακτικό, το οποίο από το 1837, μεταστεγαζόμενο σε οίκημα στον περίβολο του μητροπολιτικού ναού της Αγίας Φωτεινής θα ονομαστεί Παρθεναγωγείο της Αγίας Φωτεινής, και αργότερα Κεντρικό Παρθεναγωγείο, που γνώρισε μεγάλη άνθηση και μέχρι το 1922 επόπτευε όλα τα παρθεναγωγεία της Σμύρνης.
Το 1881 ιδρύεται το Ομήρειο Παρθεναγωγείο που γρήγορα αναπτύσσεται σε πλήρες σχολείο. Παράλληλα με τα τρία μεγάλα δημόσια σχολεία λειτουργούν περισσότερα από είκοσι (20) ιδιωτικά αρρεναγωγεία και παρθεναγωγεία, ελληνικά και ξένα. Όσον αφορά το εκπαιδευτικό προσωπικό, μετά την Ελληνική Επανάσταση και την ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, η Οθωμανική Αυτοκρατορία απαγόρευσε στα σχολεία της επικράτειας της να διδάσκουν μη Τούρκοι υπήκοοι. Η απαγόρευση αυτή ατόνησε από το 1856 και μετά, με αποτέλεσμα πολλοί εκπαιδευτικοί από την Ελλάδα να στελεχώσουν τα ελληνικά σχολεία στη Μ. Ασία εν γνώσει των τουρκικών αρχών.

Από το 1908 όμως, με την επικράτηση των Νεότουρκων, η απαγορευτική αυτή νομοθεσία επανήλθε σε ισχύ, δυσχεραίνοντας τις σχέσεις των Τούρκων με τους Έλληνες Μικρασιάτες. Οι τελευταίοι ευτυχώς είχαν ήδη φροντίσει για την εκπαίδευση γηγενών δασκάλων, ιδρύοντας το Διδασκαλείο της Ευαγγελικής Σχολής, το μόνο διδασκαλείο αρρένων σ' όλη τη Μικρά Ασία, και δύο διδασκαλεία θηλέων που ιδρύθηκαν αντίστοιχα από το Κεντρικό Παρθεναγωγείο Σμύρνης και το Ομήρειο Παρθεναγωγείο Σμύρνης, προκειμένου να στελεχώσουν τα εκεί ελληνικά σχολεία.

Το 1911 άρχισε επίσης να λειτουργεί Διδασκαλείο Νηπιαγωγών στο Ζιντζίδερε της Καισαρείας, ενώ το 1919 ιδρύθηκε το Διδασκαλείο Αρρένων Σμύρνης από την Ύπατη Αρμοστεία, σε αντικατάσταση του Διδασκαλείου Αρρένων της Ευαγγελικής Σχολής, που είχε ήδη σταματήσει να λειτουργεί στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Πέρα από την καχυποψία και την εχθρότητα των Τούρκων, στον τομέα της εκπαίδευσης οι Έλληνες Μικρασιάτες είχαν επίσης να αντιμετωπίσουν την οργανωμένη προσπάθεια ταγμάτων της Καθολικής και Προτεσταντικής Εκκλησίας που, με πρόσχημα τη στήριξη των Ευρωπαίων που εγκαταστάθηκαν εκεί βάσει των διομολογήσεων, συστηματικά επιχειρούσαν τον προσηλυτισμό νέων ανθρώπων στα δικά τους δόγματα με την ίδρυση ξένων σχολείων και την προσφορά πλήθους παροχών, ειδικά σε εξαθλιωμένους χριστιανικούς πληθυσμούς.

Από το 1856 και μετά, με την ψήφιση του Χάτι Χουμαγιούν, παρατηρείται μια πραγματική έξαρση στην εκπαίδευση στο χώρο των ελληνικών κοινοτήτων της Μ. Ασίας. Ιδρύονται τότε ένας μεγάλος αριθμός από ελληνικά σχολεία (αρρεναγωγεία, παρθεναγωγεία, νηπιαγωγεία) σε όλες τις πόλεις, τις κωμοπόλεις και τα χωριά της Μ. Ασίας, στελεχωνόμενα από Έλληνες δασκάλους, γηγενείς και μη. Οι Εθνικοί Κανονισμοί που εκδόθηκαν το 1862 και αποτέλεσαν το θεμελιώδη νόμο για τους Έλληνες της Τουρκίας αναγνώριζαν ως ανώτατη αρχή της Εκκλησίας και του Γένους, εκτός από τον Πατριάρχη, δύο σώματα, την Ιερά Σύνοδο και το Διαρκές Μικτό Συμβούλιο. Στο τελευταίο ανατέθηκε η εποπτεία της λειτουργίας των σχολείων, των νοσοκομείων και των λοιπών εθνικών καταστημάτων. Στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του ιδρύεται το 1873 η Πατριαρχική Κεντρική Εκπαιδευτική Επιτροπή ως συμβουλευτικό όργανο του Οικουμενικού Πατριάρχη, με αρμοδιότητα την εποπτεία και υλοποίηση της εκπαιδευτικής πολιτικής του Πατριαρχείου.

Όλα αυτά τα χρόνια, τόσο της ανοδικής πορείας όσο και της μεγάλης ακμής, τα ελληνικά σχολεία στη Μ. Ασία θα στηριχτούν οικονομικά στους ελάχιστους πόρους που διέθετε το Οικουμενικό Πατριαρχείο μέσω των αντίστοιχων μητροπόλεων του σε κάθε περιοχή (Βιθυνία, Μυσία, Ιωνία, Καρία, Λυδία, Παφλαγονία, Γαλατία, Καππαδοκία, Πόντος). Όμως κατά κύριο λόγο, οι εκεί ελληνικές κοινότητες ήταν εκείνες που συντήρησαν αυτή την αξιοθαύμαστη εκπαιδευτική κίνηση.

Στην επιτυχία της προσπάθειας αυτής πρέπει να προστεθεί η συμβολή των ποικίλων φιλεκπαιδευτικών συσσωματώσεων (σύλλογοι, αδελφότητες, λέσχες), που ιδρύθηκαν στη Μ. Ασία, την Κωνσταντινούπολη, την Ελλάδα, αλλά και στις πλούσιες ελληνικές παροικίες του εξωτερικού, οργανώσεις στις οποίες δραστηριοποιούνταν οι πιο ανεπτυγμένοι πνευματικά και οικονομικά ομογενείς, ενώ το ελληνικό κράτος, μετά την ίδρυση του, συνέβαλε με τις πενιχρές οικονομικές του δυνατότητες, κυρίως με την εξασφάλιση υποτροφιών σε Μικρασιάτες, τις οποίες προσέφεραν αθηναϊκά εκπαιδευτήρια, όπως το Αρσάκειο, η Ριζάρειος Εκκλησιαστική Σχολή, η Σχολή Χιλλ και ο εν Αθήναις Σύλλογος Μικρασιατών «Η Ανατολή», καθώς και με τη βοήθεια που πρόσφεραν τα κατά τόπους ελληνικά προξενεία.

Θα πρέπει εδώ να αναφερθεί ότι η εκπαιδευτική κίνηση στη Μικρά Ασία κάλυπτε σχεδόν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης: νηπιαγωγεία, πρωτοβάθμια εκπαίδευση με αρρεναγωγεία και παρθεναγωγεία, δευτεροβάθμια εκπαίδευση με τα ελληνικά σχολεία, επίσης νυκτερινές σχολές και επαγγελματικά σχολεία, καθώς και διδασκαλεία για τη μόρφωση των Ελλήνων εκπαιδευτικών.

Από το 1908 με την επικράτηση των Νεότουρκων και της σοβινιστικής πολιτικής του Κομιτάτου τους, γίνεται πλέον συστηματική προσπάθεια απόσπασης των ελληνικών σχολείων από τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου και υπαγωγής τους στο υπουργείο Παιδείας της Τουρκίας, με την άσκηση ποικίλων πιέσεων και αυθαιρεσιών σε βάρος των Ελλήνων, που προσπαθούν, υπό αντίξοες συνθήκες, να συντηρήσουν τα ελληνικά σχολεία. Ας σημειωθεί ότι το 1912 το ελληνικό κράτος αναγνωρίζει 31 ελληνικά γυμνάσια της Μικράς Ασίας ως ισότιμα με τα εν Ελλάδι, μεταξύ αυτών και ιδιωτικά, όπως το Ελληνογερμανικό Λύκειο Γιαννίκη και το Ελληνογαλλικό Λύκειο Αρώνη στη Σμύρνη.

Από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914) αρχίζει πια η αντίστροφη πορεία. Η λειτουργία των σχολείων γίνεται προβληματική. Τα ελληνικά σχολεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο, πολλοί φιλεκπαιδευτικοί σύλλογοι διαλύονται, δάσκαλοι διώκονται. Στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, η Ύπατη Αρμοστεία με συντονισμένες ενέργειες της θα επιχειρήσει να αναστρέψει την κατάσταση, πρόσκαιρα όμως. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ιδρυμένο από τον Ελευθέριο Βενιζέλο Πανεπιστήμιο στη Σμύρνη είχε προγραμματιστεί να λειτουργήσει από τον Σεπτέμβριο του 1922 υπό την ηγεσία του διεθνούς φήμης καθηγητή Κων/νου Καραθεοδωρή. Τα πολιτικά και πολεμικά γεγονότα όμως συμπαρέσυραν τα πάντα στην καταστροφή τον Αύγουστο του 1922, μαζί τους και το μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο.

ΣΟΛΩΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ

  «Εκατάλαβα· θέλεις να ομιλήσουμε για τη γλώσσα· μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα; Εκείνη άρχισε να πατεί τα κεφάλια τα τούρκικα, τούτη θέλει πατήσει ογλήγορα τα σοφολογιοτατίστικα, και έπειτα αγκαλιασμένες και οι δύο θέλει προχωρήσουν εις το δρόμο της δόξας, χωρίς ποτέ να γυρίσουν οπίσω, αν κανένας Σοφολογιότατος κρώζει ή κανένας Τούρκος βαβίζει· γιατί για με είναι όμοιοι και οι δύο».

 ΤΟΥΡΚΙΑ: Σμύρνη:

ΕΞΩΤ

Ταψί GV σε σειρές σκηνών, συντρίμμια σε F/G.

Πρόσφυγες GV που περπατούν σε βουρκωμένο μονοπάτι δίπλα σε σκηνές μέσα στο εκτυφλωτικό χιόνι.

Γυναίκα SV που κρατά το νήπιο, μεταφέρεται στην ομάδα GV παιδιών προσφύγων, χιόνι πέφτει την ώρα. Προσκολλημένοι απελπισμένα στους σωσμένους - σημειώστε ότι σε κάποιους λείπουν ακόμη και παπούτσια.

SV γυναίκα που κρατά στη δέσμη (παιδί τυλιγμένο σε κουβέρτα;).

SV ηλικιωμένο ζευγάρι που κάθεται κάτω από την αυτοσχέδια σκηνή.

Ομάδα γυναικών GV που κρατούν τη δέσμη υφασμάτων (για σκηνή;) - το χιόνι πέφτει κάτω.

Άντρες GV που ξεφορτώνουν τις προμήθειες ψωμιού από το καρότσι. Το βαγόνι ψωμιού φτάνει - η μόνη τους ελπίδα ζωής.

GV pan κατά μήκος των προσφύγων σε μεγάλη ουρά για ψωμί. Ένα καρβέλι ψωμί είναι το φαγητό μιας ημέρας για μια δεκαμελή οικογένεια.

Άνδρας SV στο τραπέζι που δίνει στο μικρό αγόρι τη μερίδα του.

Ομάδα GV προσφύγων που κρατούν δέσμες από τα υπάρχοντά τους, το χιόνι πέφτει κάτω.

κατέληξε σε μια πρωτοφανή τραγωδία, με τον ελληνικό λαό και τους Ελληνες του μόχθου που ζούσαν στη Μικρά Ασία να θρηνούν χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. Ο απολογισμός της Καταστροφής είναι: 50.000 νεκροί, 75.000 τραυματίες. Περίπου 1,5 εκατομμύριο Ελληνες αναγκάστηκαν να έρθουν σαν πρόσφυγες στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους πάνω από 600.000 νεκρούς

https://www.efsyn.gr/nisides/328800_oi-efimerides-toy-mikrasiatikoy-metopoy

…Με το τελευταίο σπρώξιμο, βρέθηκαν πια στο καράβι, ξεσκισμένοι, καταματωμένοι, ξεμαλλιασμένοι. Ούτ’ ένα μπογαλάκι μαζί τους…Κι οι πιο πολλοί άντρες να λείπουν…

Και σαν ξεκίνησε το καράβι, και σιγουρεύτηκε η ψυχή, και ξελαγάρισε το μυαλό, τότε, απ’ τ’ ανθρώπινα ρημάδια, που ξεριζώνονταν απ’ τον τόπο τους, ένα ουρλιαχτό άρχισε να βγαίνει και να σκίζει τον αγέρα. Ένα ουρλιαχτό που’ γινε θρήνος και μοιρολόι για τους άντρες, που έμειναν στα χώματα τους, και που ίσως ποτέ δε θα ξανάβλεπαν πια

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82

ΛΟΓΟΣ -ΑΝΑΛΟΓΙΑ

                                 6

ΛΟΓΟΣ =      ---------------------- =  ΠΗΛΙΚΟ

                                  2  

ΠΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΔΥΟ ΣΑΝΙΣΕΣ ;

Λόγος (μαθηματικά) =ΚΛΑΣΜΑ

ΜΕΛΕΤΑΜΕ ΜΙΑ  ΣΧΕΣΗ

ΜΕΡΟΣ

--------------------------

ΟΛΟ

ΑΚΤΙΝΑ=4 ΕΚ 

ΜΗΚΟΣ ΚΥΚΛΟΥ= 2.3,14. 4

Ε= 3,14 . 6.6

..............................ΤΕΛΟΣ...............................

ΜΕΛΕΤΑΜΕ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΔΥΟ ΛΟΓΩΝ

"Παιχνίδι και Μαθηματικά"

 http://www.hms.gr/pythagoras/pdf/BOHTHIMA_G-ST%20DHM.pdf

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

ιδιαίτερη προσοχή στο πότε συνέβη το κάθε τι.

1918         11 Νοέμβρη:  Τέλος  Α΄ Π. Πολέμου.

1919          2  Γενάρη : Αποστολή ελλ. εκστρ. σώματος στην Ουκρανία.

                 Γενάρης : Αρχίζει το Συνέδριο Ειρήνης του Παρισιού.

                  15 Μάη : Απόβαση ελλ. Στρατού στη Σμύρνη.

                  10 Αυγούστου : Συνθήκη Σεβρών.

1920          

                  1 Νοέμβρη : Εκλογική ήττα Βενιζέλου.Νίκη των αντιβενιζελικών με κεντρικό εκλογικό σύνθημα την κατάπαυση του πολέμου. Ο πόλεμος συνεχίζεται.

1921                       Καλοκαίρι : Γραμμή μετώπου Εσκί Σεχίρ-Κιουτάχεια-Αφιόν Καραχισάρ.

1922          

                  13 – 27 Αυγούστου : Αντεπίθεση Κεμάλ.

                  8  Σεπτέμβρη : Οι Τούρκοι στη Σμύρνη.

                 14 Σεπτέμβρη : Τελεσίγραφο Επαναστατικής Επιτροπής (Πλαστήρα, Γονατά…).

                   Παραίτηση Κωνσταντίνου. Βασιλιάς ο Γεώργιος Β΄.

1923        24 Ιούλη: Συνθήκη Λωζάνης.

Αιτίες της Μικρασιατικής εκστρατείας- Οι αιτίες της ήττας και της καταστροφής

Τ’ αποτελέσματα 50.000 νεκροί Ελλαδίτες στα πεδία των μαχών. 75.000 τραυματίες (οι περισσότεροι έμειναν ανάπηροι). 600.000 Έλληνες της Μικρασίας νεκροι, 1.500.000 εξαθλιωμένοι πρόσφυγες έρχονται στη ρημαγμένη οικονομικά Ελλάδα.

Τα διδάγματα

http://www.glinos.gr/v1/search/view_letter/13

Το γλωσσικό ζήτημα αποτέλεσε για πολλά χρόνια ένα σοβαρό σημείο αντιπαράθεσης για το ελληνικό κράτος. Η διαμάχη σχετικά με το ποια γλώσσα θα ήταν η καταλληλότερη για τον φωτισμό του λαού συνιστούσε ζήτημα ευρύτερης ιδεολογικής έριδας, οδηγώντας στην ανάπτυξη μιας πρωτοφανούς για την ελληνική ιστορία κοινωνική κριτική. Στις αρχές του 20ού αιώνα, το ζήτημα της γλώσσας έλαβε μεγάλες διαστάσεις, καθώς ξέφυγε σταδιακά από τον στενό γλωσσικό του χαρακτήρα, εισέβαλε στον δημόσιο βίο και, κατ' επέκταση, στον χώρο της εκπαίδευσης. Το 1902, ο Φώτης Φωτιάδης δημοσιεύει στην Κωνσταντινούπολη το έργο του, «Το Γλωσσικόν ζήτημα κ' η Εκπαιδευτική μας Αναγέννησις», προτείνοντας μια νέα προοπτική στο ζήτημα της γλώσσας και της εκπαίδευσης: τον εκπαιδευτικό δημοτικισμό. Μέσα από την αποσπασματική έκδοσή του σε έξι επιστολές, στην εφημερίδα Ταχυδρόμος, επιχείρησε να περιγράψει ότι η πνευματική αναγέννηση ενός λαού εξαρτάται από την παιδεία του, η οποία, με τη σειρά της, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη γλώσσα που διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο. Επομένως, το γλωσσικό πρόβλημα ήταν ταυτόχρονα εκπαιδευτικό, αλλά και εθνικό. Η επισήμανση αυτή, καθώς και η ανάδειξη των προβλημάτων του εκπαιδευτικού συστήματος της εποχής, έφεραν για πρώτη φορά στο επίκεντρο το παιδί και τη μόρφωσή του. Έτσι, χάρη στον Φώτη Φωτιάδη, άρχισε να γίνεται λόγος για τον εκπαιδευτικό δημοτικισμό και τις θετικές πτυχές του. Η προσπάθειά του αυτή τον εντάσσει στις μορφές του νέου ελληνισμού, που αγωνίστηκαν για μια ουσιαστική παιδεία και δημιούργησαν νέες προοπτικές στον χώρο της ελληνική εκπαίδευσης.

Tο 1906, ο N. Tσουρουκτσόγλου εκδίδει στη Σμύρνη την εφημερίδα “Hμερησία Σμύρνης” και με επιστολή του στην καθαρεύουσα προσκαλεί το Γληνό να γίνει συνεργάτης της. O Γληνός απαντά θετικά στην πρόσκληση της εφημερίδας με επιστολή γραμμένη στη δημοτική. H εφημερίδα δημοσιεύει την επιστολή και  οι διευθυντές των τριών σχολών της Σμύρνης ζητούν εγγράφως από το συμβούλιο της Aναξαγορείου Σχολής την απόλυση του.

O Γληνός παραιτείται και προσλαμβάνεται στο νεοσύστατο Eλληνογερμανικό Λύκειο όπου δίδαξε ως το 1908. Eκεί είχε μαθητή τον Γ. Kορδάτο, που γράφει για το Δημήτρη Γληνό:

«O κ. Διευθυντής είχε δίκαιο. O Γληνός ήταν κάτι παραπάνω από γόης στη διδασκαλία του. Δε θυμάμαι κανέναν άλλο καθηγητή να μου κάνει τέτοια εντύπωση. Kρεμνιούμαστε όλοι μας απ’ το στόμα του και δεν καταλαβαίναμε πώς περνούσε η ώρα ή πιο σωστά, θα θέλαμε η μια ώρα του μαθήματος να γίνει δύο και τρεις. Όχι μόνο δεν κούραζε αλλά και έκανε τη γραμματική και το συνταχτικό ευχάριστο μάθημα, ήταν παιχνίδε όπως τα δίδασκε.

Έπειτα και στο μάθημα των εκθέσεων πρόσεχε πολύ. Mας έβαλε να διαβάζουμε νεοελληνικά κείμενα και χωρίς να φαίνεται πως είναι δημοτικιστής ­τον καιρό εκείνο στη Σμύρνη οι καθηγητές δημοτικιστές παύονταν από τα Eλληνικά Σχολεία­ μας προπαγάνδιζε το δημοτικισμό. Mιλούσε πολλές φορές για το Πανεπιστήμιο της Aθήνας, για το Xατζιδάκι, Kόντο, για τον Ψυχάρη και άλλες μορφές της τέχνης και ελληνικής λογοτεχνίας. Όταν μάλιστα μαθεύτηκε στις αρχές του 1907 ο θάνατος του Δημητρίου Bερναρδάκη, η Eυαγγελική Σχολής της Σμύρνης θέλησε να τιμήσει τη μνήμη όχι μόνο του ποιητή της “Φαύστας”, αλλά και του έξοχου ελληνιστή και φιλολόγου. Ωστόσο κανένας απ’ τους καθηγητές της δεν ήθελαν να μιλήσουν στο φιλολογικό μνημόσυνο που θα γινόταν. Ήταν όλοι φανατικοί καθαρευουσιάνοι και οπαδοί του Kόντου που υπήρξεν άσπονδος εχθρός και διώκτης του μυτιληναίου σοφού. Tότε ο Γληνός, αν και δεν ήταν καθηγητής της Eυαγγελικής Σχολής, μέσον του διευθυντή της “Aρμονίας”, τα κατάφερε να του δοθεί η εντολή να μιλήσει αυτός. Ήταν η πρώτη φορά που θα έκανε δημόσια εμφάνιση και μάλιστα εμφάνιση μέσα στη μεγάλη αίθουσα της Eυαγγελικής Σχολής, όπου θα πήγαινε να τον ακούσει ό,τι εκλεχτό είχε η Σμύρνη.

H αίθουσα ήταν γιομάτη, πατείς με πατώ σε. Φυσικά δεν έλειπεν η τάξη μας. Mόνο δυο τρία πλουσιόπαιδα δεν ήρθαν. Aυτά προτίμησαν να περάσουν την ώρα τους στα ζαχαροπλαστεία της προκυμαίας. Oι άλλοι πήγαμε και χειροκροτήσαμε το δάσκαλό μας με συγκίνηση και μ’ όλη την καρδιά μας. H ομιλία του ήταν μυσταγωγία και κεραυνός μαζί».

ο Γιώργος ο Εμιρζάς, είχε πάει στην Οδησσό και έκανε ένα ντοκυμαντέρ για την ιστορία της. Όταν προβλήθηκε στην ΕΡΤ, ακουσα έναν που μιλούσε Ελληνικά να λέει :

- (Την μεγαλύτερη απογοήτευση που δεχθήκαμε, όταν κάναμε την επανάσταση, ήταν απο εσάς τους Ελληνες που στείλατε στρατό για να μας πολεμήσετε. Εμείς μεγαλώσαμε με την ιστορία της Ελλάδας και την μυθολογία της. Αγαπούσαμε τους Έλληνες και δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε με τίποτα, ότι θα το κάνετε αυτό.)

https://archive.ert.gr/75798/

Διαβάζω απο την Βικιπαιδεία.

( Η συμμετοχή της Ελλάδος στην εκστρατεία αυτή αποφασίστηκε από τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο και την κυβέρνησή του, που τελούσε από τον Ιούνιο του 1917 χωρίς την παρουσία αντιπολίτευσης.

Η εκστρατεία αυτή όχι μόνο υπήρξε ατυχής αλλά και πολύ καταστροφική για τον ελληνογενή πληθυσμό όλης της εκεί και γύρω περιοχής, από τα αντίποινα που ακολούθησαν στη συνέχεια σε βάρος του, με δολοφονίες, καταστροφές, διωγμούς, εκτοπίσεις κλπ.")

Σήμερα ο Μητσοτάκης κάνει το ίδιο. Υπάκουος μέχρι σιχαμάρας στους αιώνιους καταστροφείς της πατρίδας μας Γερμανούς Άγγλους, Αμερικάνους ( Βάλε και Γάλλους, δεν έχουν κάνει λιγότερα εις βάρος μας) στέλνει πολεμικό υλικό κατα της Ρωσίας, εμπλέκοντας την χώρα μας στον πόλεμο της Ουκρανίας, χωρίς να υπολογίζει τα αντίποινα. Μια ακόμα προδοσία είς βάρος τον Ελληνικού λαου και της πατρίδας μας

η ολέθρια εκστρατεία

1919-Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με ΕΝΤΟΛΗ των Γάλλων, στέλνει Έλληνες στρατιώτες και πολεμικό στόλο στην Ουκρανία....ενώ μολις έναν χρονο πριν..... η Σοβιετική Δημοκρατια είχε απαλλαξει την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα.

http://www.delfini1922.gr/mikrasiatika_13.php

Σάββατο, 4 Μαΐου 1919: Η εφημερίδα Το Φως της Θεσσαλονίκης αναγγέλλει το «ευφρόσυνο γεγονός» της κατάληψης της Σμύρνης

https://www.kaliterilamia.gr/2020/03/blog-post_5398.html