Κάθε φορά που ένας Κουβεϊτιανός ρωτάει με επιμονή «τελικά έφτασε εδώ ο Μεγαλέξανδρος;» ελπίζοντας σε ένα ΝΑΙ,νιώθουμε την αμηχανία του καπετάνιου μπροστά στη γοργόνα…Οχι, ο ίδιος δεν πρόλαβε....Εφτασαν όμως τα όνειρά του…Η αξία της συναδέλφωσης των λαών, μια αξία που λησμονεί συχνά η Ιστορία.
ΟΤΑΝ ΖΩΝΤΑΝΕΨΕ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ...
Η Φαϊλάκα είναι ένα μικρο νησί στον Περσικο κόλπο, στις εκβολές του Τίγρη, που φυλάγει την θαλασσινή πύλη της Μεσοποταμίας...
Ο Σέλευκος, ο πιο Μακεδόνας και συγχρόνως ο πιο κοσμοπολίτης από όλους τους διαδόχους, συμμαθητής και συμπολεμιστής του Αλέξανδρου, είναι αυτός που έχτισε με μέτρα μακεδονικά το ιερό οχυρό της Ικάρου, το οποίο επί αιώνες λειτούργησε ως «χαιρετισμός» στα καράβια που έρχονταν από την ανατολή. Σε αυτό το οχυρό, που οικοδομήθηκε με λόγο τη «χρυσή τομή», αποτυπώθηκαν η φύση και ο χαρακτήρας της εξουσίας του νέου ηγεμόνα που ονειρεύεται την ειρηνική συνύπαρξη των λαών.
ΙΚΑΡΟΣ-ΦΑΙΛΑΚΑ
ΙΚΑΡΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ
Το παλάτι και ο ναός δεν υπήρχαν το 325 π.Χ. όταν ο Νέαρχος, ο ναύαρχος του Μεγαλέξανδρου, επιστρέφοντας από την Ινδία είδε εδώ πυκνό δάσος με κάθε λογής δέντρα, ελάφια και αγριοκάτσικα που οι κυνηγοί δεν επιτρεπόταν να τα αγγίξουν παρά μόνο για τις θυσίες της θεάς τους.
Το νησάκι Αγκαρούν όπως ονομαζόταν τότε η Φαϊλάκα, ήταν τότε ένας παράδεισος της Μεγάλης θεάς που οι Ελληνες είπαν Αρτεμη και οι Βαβυλώνιοι Ιστάρ. Η γυμνή Ιστάρ «φανερώθηκε» κατά την ανασκαφή δύο φορές μέσα από τα πήλινα ειδώλια, που οι κάτοικοι του οχυρού φυλούσαν στα σπίτια τους για να έχουν την ευλογία της.
Εδώ, στον αρχαίο παράδεισο της μεγάλης Θεάς, ο Σέλευκος ή ο γιος του Αντίοχος Α΄ ιδρυσε το οχυρό ιερό, όπου ο 'ελληνικός' ναός του Απόλλωνα στέκεται στο πλάι του 'ανατολίτικου' ναού της θεάς, -για τους Έλληνες Άρτεμη, για τους ανατολίτες Ιστάρ- και όπου οι κίονες με τα ιωνικά κιονόκρανα στηρίζονται σε περσικές βάσεις... 
Στους κίονες του Ελληνιστικού ναού οι περσικές βάσεις παντρεύονται με τα ιωνικά κιονόκρανα, ανακαλώντας τους γάμους των Μακεδόνων με τις Περσίδες στα Σούσα, και όταν την ώρα της Εζάν (της μουσουλμανικής προσευχής) ο αιγύπτιος εργάτης, που δουλεύει στη ανασκαφη της ελληνικής ομάδας αρχαιολόγων , γονατίζει για να προσευχηθεί στις πλάκες του αρχαίου ναού, γεφυρώνοντας κόσμους και αιώνες... όλα τα σύνορα μοιάζει να καταλύονται…Η πιο συγκινητική στιγμή ....
Χαραγμένη σε πέτρα βρέθηκε η επιστολή του Ανάξαρχου, η οποία μιλάει για τη ζωή των Ελλήνων στο νησί: Κοινή εστία, κοινοτική πρόνοια, αγώνες γυμνικοί, κήποι και χωράφια, εμπόριο πέρα από τη θάλασσα…
Μια ελληνίδα βασίλισσα στον Περσικό Κόλπο 2οςπ Χ
Στο τέλος του 2ου αιώνα π.Χ.,όταν η αυτοκρατορία των Σελευκιδών καταρρέει, το βασιλικό ιερό της Ικάρου είναι ήδη ένας μικρός οχυρωμένος οικισμός. Μια φωτιά έκαψε και ξανάκαψε τα πλινθόκτιστα σπίτια. Ήταν εισβολή εχθρών, πειρατική επιδρομή, η πίσσα που άναψε στα πιθάρια ή μήπως μια απρόσεχτη μαγείρισσα και ξαφνικά λαμπάδιασαν όλα; Άγνωστο. Τις τελευταίες ημέρες της ανασκαφής, όμως, τρελαινόμαστε κυριολεκτικά. Παντού ξεπροβάλλουν καμένα πανέρια! Και ανάμεσα στα πεσμένα πλιθιά και στα σπασμένα πιθάρια, το απολύτως απροσδόκητο: «Βαλσαμωμένα» ψάρια με τα λέπια τους!
Ο Πέρσης βασιλιάς της είχε το όνομα Υσπαοσύνης, ενώ γυναίκα του- και μετά τον θάνατό του, ηγεμόνας πλάι στον ανήλικο γιο της ήταν η Θαλασσία, μια Ελληνίδα βασίλισσα στον Περσικό Κόλπο!
Στο 'θαύμα' που ήταν η ελληνιστική Οικουμένη, οι διαφορετικοί θεοί δεν δίχαζαν και δεν χώριζαν τους λαούς
και ο Αλέξανδρος είχε την ευφυία να αναγνωρίσει στην συνύπαρξη και την συμφιλίωση των διαφορετικών πολιτισμών τον μοχλό της
ανάπτυξης και της προόδου...
Γιατί όσο και να αγαπάμε, να μελετούμε και να φροντίζουμε εμείς τα μνημεία, το μόνο που 'ζωντανεύει' έναν ναό είναι η Προσευχή...
Τώρα, όπου και να γυρίσω το βλέμμα μου, πέρα
από τον οικισμό-φάντασμα απλώνεται παντού η
έρημος
. Δεν λείπουν μάλιστα και οι καμήλες, ένα
ολόκληρο κοπάδι, ιδιοκτησία του εμίρη, που
απολαμβάνουν τις ημέρες τους τεμπελιάζοντας
. Ζωντανό μνημείο της αραβικής παράδοσης. Δίπλα
στο οχυρό της Ελληνιστικής εποχής μερικά
δεντράκια, κατάλοιπα μιας προσπάθειας
αναβίωσης του αρχαίου παραδείσου, αγωνίζονται
κόντρα στην άμμο, την αρμύρα, στον άνεμο, στον
ανελέητο ήλιο. Και όταν έρχεται το χαμσίνι, η
αμμοθύελλα από την έρημο της Αραβίας, ο τόπος
σκοτεινιάζει. Τα πράγματα χάνουν το περίγραμμά
τους, η άμμος είναι παντού, δυσκολεύεσαι να
ανασάνεις και καταλαβαίνεις την ευλογία του
ρούχου που σκεπάζει κεφάλι και σώμα… Και όμως
η Φαϊλάκα είναι ο μόνος τόπος στο Κουβέιτ που
έχει γλυκό νερό. Μάλιστα ως το 1960 που ήρθε το
πετρέλαιο και άλλαξαν όλα, ήταν το μποστάνι του
φτωχού, τότε, εμιράτου.
ΠΗΓΗ https://www.archaiologia.gr
