Η Αντιγόνη αντιμετωπίζει τον Κρέοντα

https://www.youtube.com/watch?v=uqvPrJS339Q

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΔΙΟΝΥΣΟΣ

 

Περιγραφή Παιχνιδιού - Διεύθυνση Μουσείων του Υπουργείου Πολιτισμού 

Αν έχετε παρατηρητικότητα και είστε καλοί στους γρίφους, ελάτε μαζί μου για να διακοσμήσουμε μαζί αγγεία με πρωταγωνιστές το θεό Διόνυσο και τους φίλους τους.

Προσέξτε όμως! Δεν μπορείτε να διαλέξετε τυχαία τη θέση των χαρακτήρων.

Θα σας καθοδηγήσουν τα λόγια και οι κινήσεις τους.

Μην χάνετε χρόνο, η παρέα του Διονύσου σας περιμένει να παίξετε μαζί της!

ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 

ΑΠΟΚΡΙΕΣ - ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Α Π Ο Ρ Ι Ε Σ 

ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ.  http://ancienttheater.culture.gr/el/i-genisi-tou-arxaiou-dramatos

Περιγραφή Παιχνιδιού - Διεύθυνση Μουσείων του Υπουργείου Πολιτισμού  Αν έχετε παρατηρητικότητα και είστε καλοί στους γρίφους, ελάτε μαζί μου για να διακοσμήσουμε μαζί αγγεία με πρωταγωνιστές το θεό Διόνυσο και τους φίλους τους. Προσέξτε όμως! Δεν μπορείτε να διαλέξετε τυχαία τη θέση των χαρακτήρων. Θα σας καθοδηγήσουν τα λόγια και οι κινήσεις τους. Μην χάνετε χρόνο, η παρέα του Διονύσου σας περιμένει να παίξετε μαζί της! https://diotimae.blogspot.com/2015/11/blog-post.html «Η γέννηση του αρχαίου δράματος» Για να αναζητήσει κανείς τις ρίζες του θεάτρου, θα πρέπει στην ουσία να ψάξει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής αλλά και του χρόνου, στην ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί και να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του αιώνες πριν. Όμως, ακόμη κι αν θεωρείται το δημιούργημα μιας μακρόχρονης εξέλιξης που χάνεται στο βάθος του χρόνου, στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού η αρχή του θεάτρου εντοπίζεται με ακρίβεια τόσο στο χώρο όσο και στον χρόνο: Αθήνα, 6ος αι. π.Χ. Στην πόλη αυτή γεννήθηκε η δραματική ποίηση με τη μορφή τραγωδίας. Ήταν ένα πρωτότυπο δημιούργημα με δικούς του κανόνες και γνωρίσματα αλλά και μια ιδιαίτερη μορφή έκφρασης. Με το συνδυασμό λόγου, μουσικής και μύθου εκφράστηκαν ιδέες, αξίες ακόμη και πολιτικοί στοχασμοί. Το πώς όμως έφτασε ο άνθρωπος στη δημιουργία της δραματικής ποίησης δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Κι αυτό γιατί οι πληροφορίες των αρχαίων πηγών μπορεί να είναι πολλές αλλά συνάμα σύντομες και συχνά με νοήματα σύνθετα. Έτσι, είναι δύσκολο να προσεγγίσουμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε και αναπτύχθηκε το αρχαίο δράμα πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Τα ερωτήματα πολλά. Άραγε υπάρχουν απαντήσεις σε όλα;   Η θεατρική πράξη γεννήθηκε από τη μίμηση; Πού και πότε εντοπίζονται τα πρώτα θεατρικά δρώμενα στον ελλαδικό χώρο; Πώς γεννιέται το δράμα στην αρχαία Ελλάδα; Γιατί μιλάμε για δραματικά είδη; Από πού εμπνέονταν οι δραματικοί ποιητές;

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Για να αναζητήσει κανείς τις ρίζες του θεάτρου, θα πρέπει στην ουσία να ψάξει στα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας. Όμως,η αρχή του θεάτρου εντοπίζεται με ακρίβεια τόσο στο χώρο όσο και στον χρόνο: Αθήνα, 6ος αι. π.Χ. Στην πόλη αυτή γεννήθηκε η δραματική ποίηση με τη μορφή τραγωδίας. Ήταν ένα πρωτότυπο δημιούργημα με δικούς του κανόνες και γνωρίσματα αλλά και μια ιδιαίτερη μορφή έκφρασης. Με το συνδυασμό λόγου, μουσικής και μύθου εκφράστηκαν ιδέες, αξίες ακόμη και πολιτικοί στοχασμοί

Ο Αριστοτέλης για τη γέννηση της ποίησης

Η τέχνη της ποίησης απασχόλησε ιδιαίτερα τον Αριστοτέλη.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, λοιπόν, η ποίηση πηγάζει από δύο φυσικές δεξιότητες του ανθρώπου.

 Η δύναμη της μίμησης και η αίσθηση της μελωδίας και του ρυθμού.

Από τις προϊστορικές ήδη κοινωνίες ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τον κόσμο και τις μυστηριώδεις δυνάμεις της φύσης, να εκφράσει τους φόβους, τις χαρές και τους πόθους του, να προστατευθεί από φανταστικούς ή πραγματικούς κινδύνους, χρησιμοποίησε τη μυθοπλασία και τη μίμηση.

Με αφετηρία τη μινωική Κρήτη 

Στην Κρήτη των μινωικών χρόνων εντοπίζονται ίσως τα πρώτα θεατρικά δρώμενα στον ελλαδικό χώρο. Ήταν στην ουσία ιερές τελετουργίες στο πλαίσιο της μινωικής λατρείας. Οι Μινωίτες είχαν συνδέσει το μυστήριο της ζωής και της δημιουργίας με τη γυναικεία φύση, την οποία, μάλιστα, είχαν θεοποιήσει. 

Όταν τα αρχαιολογικά ευρήματα αποκαλύπτουν. 

Γιατί όμως το δράμα συνδέθηκε με τα δρώμενα του Διονύσου και όχι κάποιου άλλου θεού από το ελληνικό πάνθεον; 

Ο Ευριπίδης λέει:

«Ο Διόνυσος είναι θεός του γλεντιού, βασιλεύει στα συμπόσια ανάμεσα σε λουλουδένια στέφανα, ζωηρεύοντας τους χαρούμενους χορούς στον ήχο της φλογέρας. Γέλια τρελά προκαλεί και διώχνει τις μαύρες έγνοιες.

». Οι δυο τεχνικές του Διονύσου είναι το κρασί κι ο χορός` σκοπός του δε η «κάθαρσις» με την ψυχολογική σημασία.  

Τα Διονύσια ήταν πομπή, με άνθη, σατιρικά τραγούδια, μουσικούς και πειράγματα, που έλεγαν ντυμένοι ως σάτυροι -ακόλουθοι του Διονύσου, κρατώντας λαμπάδες,θύρσους κοσμημένους με κισσό - και φορώντας προσωπίδες . Ο κορυφαίος σε άρμα – με τα πειράγματά του έσουρνε σε άλλους «τα εξ αμάξης

»… Οι περισσότερες από τις διονυσιακές γιορτές και έθιμα των αρχαίων Ελλήνων πέρασαν στο Βυζάντιο και έφτασαν μέχρι τα χρόνια μαςΑπό τη μίμηση στη δράση

Στην Αττική έμελλε ο διθύραμβος να διαμορφωθεί σε δράμα, να περάσει, δηλαδή, από τη μίμηση στη δράση. 

Γύρω στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. ένας ποιητής από το δήμο Ικαρίας της Αττικής (σημερινός Διόνυσος), ο Θέσπης, έκανε ένα επαναστατικό βήμα στην εκτέλεση του διθυράμβου. Ο πρωτοχορευτής  που ως τότε οδηγούσε το χορό, βγήκε από την ομάδα και στάθηκε απέναντί της. Με τη μορφή κάποιου προσώπου της ιστορίας, φορώντας προσωπείο, «υποκρίθηκε», συζητούσε, δηλαδή, με τον χορό ή εξηγούσε την ιστορία, λέγοντας, για παράδειγμα, τι συνέβη στον ίδιο ή σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Αυτές οι ερωταποκρίσεις επαναλήφθηκαν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας διάλογος ανάμεσα στο άτομο και την ομάδα. Σύμφωνα με την παράδοση, πρωτοχορευτής ήταν ο ίδιος ο Θέσπης που έκανε διάλογο με το χορό. Έτσι, έγινε ο πρώτος υποκριτής, ο πρώτος ηθοποιός, δηλαδή, σύμφωνα με την κυριολεκτική σημασία της λέξης σήμερα. Με την καινοτομία αυτή του Θέσπη άνοιξε ο δρόμος για έναν αμεσότερο τρόπο μίμησης. Οι μύθοι έπαψαν πια να είναι αφήγηση πράξεων και έγιναν δράση, μίμηση, αναπαράσταση πράξεων. 

ΠΑΙΔΕΙΑ-ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

 ΑΠΟΡΙΕΣ....

αι  παιδιαι 

 

Αετός -απόσπασμα βιβλιου

 O αετός στο… κοτέτσι

    Μια φορά κι έναν καιρό, εκεί που περπατούσε μες στο δάσος ένας άνθρωπος βρήκε ένα μικρό αετό. Τον πήρε σπίτι του και τον έβαλε στο κοτέτσι του όπου σύντομα έμαθε να τρώει και να συμπεριφέρεται σαν τα κοτόπουλα. Μια μέρα ένας φυσιοδίφης που περνούσε από κει, ρώτησε τον ιδιοκτήτη γιατί είχε αναγκάσει τον αετό, το βασιλιά των πουλιών, να ζει στο κοτέτσι μαζί με τα κοτόπουλα. «Αφού του έδωσα να φάει ό,τι τρώνε οι κότες και τον εκπαίδευσα σαν κοτόπουλο, δεν έμαθε ποτέ να πετάει», απάντησε ο ιδιοκτήτης. «Φέρεται σαν κοτόπουλο κι έχει πάψει να είναι αετός». «Κι όμως» επέμεινε ο φυσιοδίφης «έχει ακόμα καρδιά αετού και σίγουρα μπορεί να μάθει να πετάει».

    Αφού το κουβέντιασαν καλά, οι δυο άντρες συμφώνησαν να δουν αν αυτό ήταν δυνατό. Ο φυσιοδίφης έπιασε μαλακά τον αετό στα χέρια του και του είπε: «Ανήκεις στον ουρανό κι όχι στη γη. Άπλωσε τα φτερά σου και πέτα». Ο αετός όμως είχε μπερδευτεί∙ δεν ήξερε ποιος ήταν και βλέποντας τα κοτόπουλα να τρώνε πήδησε κάτω για να πάει μαζί τους. Χωρίς να χάσει το θάρρος του ο φυσιοδίφης πήρε την άλλη μέρα τον αετό ψηλά στη στέγη του σπιτιού και τον παρακίνησε και πάλι λέγοντας: «Είσαι αετός. Ανήκεις στον ουρανό όσο και στη γη. Άπλωσε τα φτερά σου και πέτα».

    Ο αετός κοίταξε γύρω του, κοίταξε το κοτέτσι και μετά τον ουρανό. Δεν πέταξε όμως. Τότε ο φυσιοδίφης τον σήκωσε ψηλά ίσια προς τον ήλιο κι ο αετός άρχισε ξαφνικά να τρέμει και ν’ ανοίγει αργά τα φτερά του. Τελικά βγάζοντας μια θριαμβευτική κραυγή όρμησε προς τον ουρανό. Ίσως ο αετός να θυμάται πάντα τα κοτόπουλα με νοσταλγία. Ίσως να ξαναγυρίζει κάπου κάπου για επίσκεψη στο κοτέτσι. Αλλά απ’ ότι ξέρουμε ποτέ δεν ξαναγύρισε να ζήσει σαν κοτόπουλο. Ήταν αετός παρ’ όλο που μεγάλωσε και εξημερώθηκε σαν κοτόπουλο».
James Aggrey, “The Parable of the Eagle”

Εκδόσεις Γλάρος 1980

ΗΡΩΝ

 https://www.archaiologia.gr/blog/photo/%ce%b1%cf%85%cf%84%cf%8c%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%bd%ce%af%cf%82/

https://diotimae.blogspot.com/2024/01/blog-post_31.html

https://blogs.sch.gr/2lykalim/files/2013/11/parousiasi-arxaia-texnologia.pdf

ΚΛΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ Ε΄ΤΑΞΗΣ

 

ΜΕ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ   

Τα δόντια μας

 

Τα δόντια μας

Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ένας ακούραστος μετατροπέας ενέργειας. Χωρίς τροφή δεν αντέχει κανείς μας πολύ καιρό. Για να ζούμε χρειαζόμαστε ενέργεια και πρώτες ύλες, που τις παίρνουμε από τις τροφές.

Αυτές περιέχουν χημική ενέργεια που το σώμα μας την αποθηκεύει και τη μετατρέπει σε κινητική, δυναμική (όταν συσπώνται οι μυς μας), θερμική και ηλεκτρική (επικοινωνία εγκεφάλου με μέρη σώματος).

Το ταξίδι της τροφής στο σώμας

μας διαρκεί περίπου 30 ώρες περνώντας από διάφορα όργανα του σώματός μας που τα ονομάζουμε πεπτικό σύστημα.

Τα δόντια είναι τα όργανα του πεπτικού συστήματος με τα οποία κόβουμε και μασάμε τις τροφές. Τα δόντια βρίσκονται στην πάνω και στην κάτω σιαγόνα της στοματικής κοιλότητας. Η οδοντοστοιχία μας αποτελείται από κοπτήρες, κυνόδοντες, προγόμφιους και γομφίους. Στον άνθρωπο αναπτύσσονται δύο γενιές δοντιών, τα νεογιλά και τα μόνιμα.

Λύσε το σταυρόλεξο που βρίσκεται ΕΔΩ.

Παίξε το κουίζ που βρίσκεται ΕΔΩ.