ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΣ

Η Ιστορία της Ηγουμενίτσας με απλά Λόγια


Πριν από πολλά χρόνια, στις αρχές του 1900, η Ηγουμενίτσα ήταν ένα μικρό ψαροχώρι. Είχε λίγα καΐκια (μικρά ψαροκάικα), ένα καφενείο για τους ταξιδιώτες και έναν μόνο μαχαλά (γειτονιά), τη Γράβα, όπου ζούσαν μαζί χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Τα σπίτια ήταν απλά, με μικρούς κήπους και λίγα δέντρα, όπως πορτοκαλιές και αμυγδαλιές.

Λίγο πριν ξεκινήσουν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912), οι Οθωμανοί που κυβερνούσαν τότε, είδαν ότι η περιοχή είχε καλή θέση κοντά στη θάλασσα και ήθελαν να την κάνουν λιμάνι. Έτσι, με τη βοήθεια του τοπικού άρχοντα, του Χαμίτ Μπέη, προσπάθησαν να χτίσουν μια καινούργια πόλη, που την ονόμασαν Ρεσαδιέ. Έφτιαξαν μαγαζιά, ξενώνες, φούρνους, γραφεία και ξενοδοχεία.

ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟΥ

Τα σχέδια και η μελέτη του κτηρίου ανατέθηκαν από τον Χαμίτ    Μπέη σε Αυστριακούς μηχανικούς, ενώ την ανέγερση ανέλαβαν Κερκυραίοι τεχνίτες. Οι εργασίες ξεκίνησαν με εντατικό ρυθμό. Η κατασκευή ήταν λιθόκτιστη, με χοντρούς τοίχους από πελεκητή πέτρα και ασβέστη, με προοπτική ανέγερσης πρώτου και δεύτερου ορόφου. Μέχρι το 1912 το κτήριο είχε θεμελιωθεί, είχε τελειώσει η τοιχοποιία του ισογείου και είχε ξεκινήσει η θεμελίωση του πρώτου ορόφου.

Όμως, τα σχέδια αυτά των Τούρκων σταμάτησαν όταν το 1913 η περιοχή ελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό και έγινε μέρος της Ελλάδας. Η Ηγουμενίτσα ξανάγινε ένα μικρό χωριό και δεν είχε πολλές υπηρεσίες και ανήκε στην Υποδιοίκηση "Φιλιατών και Γουμενίτσης" του ελληνικού πλέον νομού Ιωαννίνων.   Αργότερα, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήρθαν να ζήσουν εκεί νέοι κάτοικοι από  άλλες περιοχές.

Σιγά σιγά, η πόλη άρχισε να μεγαλώνει. Το 1933 άνοιξε ο δρόμος προς τα Ιωάννινα και το λιμάνι άρχισε να λειτουργεί καλύτερα. Έτσι η Ηγουμενίτσα έγινε πιο σημαντική για την περιοχή. Το 1936 η Θεσπρωτία έγινε ξεχωριστός νομός, και η Ηγουμενίτσα έγινε η πρωτεύουσα.

Κατά την ίδρυση του νομού Θεσπρωτίας το 1936, οι δύο ισχυρότερες πόλεις, Φιλιάτες και Παραμυθιά, διεκδικούσαν την πρωτεύουσα. Η αντιπαλότητα ήταν έντονη, και σε μια σύσκεψη τοπικών αρχών, η διαφωνία τους φαίνεται πως οδήγησε σε αδιέξοδο. Τότε, όπως μαρτυρούν παλαιότεροι, ένας Ηγουμενιτσιώτης πρότεινε τη μικρή και τότε σχεδόν άσημη Ηγουμενίτσα ως συμβιβαστική λύση. Η πρόταση έγινε αποδεκτή, πιθανότατα επειδή δεν δυσαρεστούσε καμία πλευρά. Έτσι, η Ηγουμενίτσα ορίστηκε πρωτεύουσα του νομού – μια απόφαση που άλλαξε τη μοίρα της πόλης

Αυτό σήμαινε ότι χτίστηκαν νέα δημόσια κτήρια, όπως τα δικαστήρια και σπίτια για τους υπαλλήλους. Πλέον, η Ηγουμενίτσα δεν ήταν μόνο χωριό, αλλά και διοικητικό και οικονομικό κέντρο, όπου έρχονταν άνθρωποι από τα γύρω χωριά για δουλειές.

Τα 

195

1970-ΑΡΧΕΙΟ ΧΟΛΕΒΑ