Οι Φιλικοί καθιέρωσαν κρυπτογραφική χρήση του αλφάβητου για να μην μπορούν να τους ανακαλύψουν στην αλληλογραφία τους.
Για τα κύρια ονόματα των στελεχών της Εταιρίας είχαν γράμματα συνθηματικά :
Για τον Αθαν. Τσακάλωφ ΑΒ,
για τον Νικ. Σκουφά ΑΓ,
για τον Νικόλαο Γαλάτη ΑΔ ,
για τον Αντώνιο Κομιζόπουλο ΑΕ
για τον Εμμανουήλ Ξάνθο ΑΖ,
για τον Αθανάσιο Σέκερη ΑΗ,
για τον Άνθιμο Γαζή ΑΘ,
για τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο ΑΙ,
για τον Παναγιώτη Σέκερη ΑΚ,
για τον Γρηγόριο Δικαίο ΑΜ
Σφραγίδα της Υπέρτατης Αρχής της Φιλικής Εταιρείας. Αθήνα, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο
Την σφραγίδα της Αρχής, την κατασκεύασαν τα μέλη της ηγετικής ομάδας. Στο κέντρο είχε ένα Σταυρό, τον αριθμό 16, και το γράμμα E (Ελλάδα) . Στην περιφέρεια είχε με κεφαλαία γράμματα τα αρχικά των βαπτιστικών ονομάτων των 9 μελών που ήταν πρώτοι στην ιεραρχία.
πάτα στον συνδεσμο για να δεις πως ειναι σήμερα το σπίτι που ιδρύθηκε η
Η μύηση στην Εταιρεία γινόταν κρυφά και έπαιρνε την μορφή ιεροτελεστίας. Ο υποψήφιος έδινε μυστικόν όρκο ν’ αγωνιστεί μέχρις εσχάτων για την απελευθέρωση της πατρίδας.
Οι Φιλικοί για λόγους ασφάλειας δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους και επικοινωνούσαν με συνθηματικές λέξεις και μυστικό αλφάβητο. Μάλιστα, προκειμένου να δίνουν θάρρος στους υποδούλους να συμμετάσχουν στην Εταιρεία, διέδιδαν πως από πίσω κρυβόταν μία μεγάλη και ισχυρή χώρα και άφηναν να εννοηθεί πως η χώρα αυτή ήταν η Ρωσία.
Για να γίνει η δράση τους πιο αποτελεσματική, το 1818 μετέφεραν την έδρα της Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη από όπου, μέσα σε συνθήκες τέλειας μυστικότητας, ξεσήκωναν τους υπόδουλους Έλληνες.
Ψάχνοντας για αρχηγό, απευθύνθηκαν στον Ιωάννη Καποδίστρια, υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας, ο οποίος αρνήθηκε θεωρώντας πως ο καιρός δεν ήταν κατάλληλος για επανάσταση.
Τελικά απευθύνθηκαν στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, στρατηγό και υπασπιστή του τσάρου. Εκείνος δέχτηκε με ενθουσιασμό.
Οι Έλληνες που ζούσαν στην Δύση τον 18ο αιώνα, συνεπαρμένοι μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, άρχισαν να συνειδητοποιούν πως ανήκαν σε ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο έθνος, το ελληνικό και να συναισθάνονται πως ήταν απόγονοι ενός σπουδαίου λαού, των αρχαίων Ελλήνων.
Επηρεασμένοι από αυτό το κλίμα, συναντήθηκαν το 1814 στην Οδησσό της Ρωσίας τρεις Έλληνες πατριώτες, δύο έμποροι (Νικόλαος Σκουφάς, Εμμανουήλ Ξάνθος) και ένας διανοούμενος (Αθανάσιος Τσακάλωφ) και αποφάσισαν να ιδρύσουν μια μυστική οργάνωση, που θα είχε τελικό σκοπό την απελευθέρωση του ελληνικού γένους.Με την προσχώρηση του Υψηλάντη στην αρχηγία εντάθηκαν οι προετοιμασίες για την Επανάσταση.
Οι Φιλικοί σχεδίαζαν να ξεκινήσουν την εξέγερση ταυτόχρονα στην Μολδοβλαχία και την Πελοπόννησο, προκειμένου να διασπάσουν τον οθωμανικό στρατό. Προσπαθούσαν ακόμα να ξεσηκώσουν και τους άλλους βαλκανικούς λαούς και, ταυτόχρονα, ήλπιζαν σε βοήθεια από την Ρωσία.
Ερωτήσεις κατανόησης
ü Πού, πότε και από ποιους ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία; Ποιος ήταν ο σκοπός της;
ü Τι φοβούνταν οι Φιλικοί και για ποιον λόγο, ώστε να επικοινωνούν με μυστικά αλφάβητα και να μην γνωρίζονται μεταξύ τους;
ü Γιατί άφηναν να εννοηθεί πως πίσω από αυτούς κρυβόταν μία μεγάλη χώρα (και γιατί δεν ονομάτιζαν την χώρα);
ή παρακολουθουμε εδώ το ιστορικό ντοκιμαντερ του σχολείου μας για τη Μικρά Ασια.
Πόλεις της Μικράς Ασιας, μικρές πατρίδες της ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ!...
Σμύρνη και Χριστούγεννα: «Αχ, αυτά τα σπίτια.!..» «Αχ, αυτά τα σπίτια που τα καμάρωνα όταν περνούσαμε. Είχαν εάν συνήθειο στη Σμύρνη, να τρώνε με τις πόρτες ανοιχτές. Τα σπίτια ήταν διώροφα, πάντα υπερυψωμένα, με τρία τέσσερα σκαλάκια, και οι πόρτες τους έμπαιναν λίγο πιο μέσα, ώστε τον χειμώνα δε βρεχόσουν μέχρι να σου ανοίξουν. Όταν άνοιγε η πόρτα, αμέσως ήταν η τραπεζαρία. Λοιπόν τα βράδια έβλεπες τις οικογένειες μαζεμένες τριγύρω στο τραπέζι σε φρεσκοσιδερωμένα, λινά άσπρα τραπεζομάντηλα .Τα σερβίτσια άστραφταν και τα ποτήρια ήταν πάντα ακριβά κολονάτα. Χουρμάδες, μέλι, καρύδια, κάστανα, αμύγδαλα, φρούτα όλα σε πιατέλες στο τραπέζι .Τα σαραλγιά, οι μπακλαβάδες, τα φοινίκια, οι κουραμπιέδες τα λουκούμια τα κανταΐφια, οι λουκουμάδες οι βασιλόπιττες ήταν τα γλυκά των εορτών της Σμύρνης. Συναγωνίζονταν στη γειτονιά για την καλύτερη εμφάνιση και πάντα οι πόρτες ορθάνοιχτες…» Οι Σμυρνιές στα σπίτια τους, μέρες πριν από τα Χριστούγεννα άρχιζαν τις μπουγάδες και τ’ ασπρίσματα. Στόλιζαν συνήθως καραβάκια. Κάτω από τη μεγάλη κρεμαστή λάμπα του πετρελαίου ή κάτω από τον πολυέλαιο , κρεμούσαν ένα κλαδί από γκι, το οποίο ονόμαζαν “φιλί”, γιατί όποιος περνούσε από κάτω έπρεπε να το φιλήσει.
ΣΥΝΤΑΓΕΣ -ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΑ
Το νέο Ομήρειο αποτελεί την «τελευταία λέξη» της αρχιτεκτονικής της εποχής εκείνης. Είναι καλλιμάρμαρο με ευρύχωρες και ηλιόλουστες αίθουσες παραδόσεων, με μεγάλη αίθουσα τελετών, όπου υπάρχουν οι προτομές του Ομήρου, Σωκράτη, Πλάτωνα και Ρήγα Φεραίου.
Το Ομήρειον ήταν ίδρυμα εθνικό και όχι ιδιωτικό.
Το Ομήρειον το «εγκαλλώπισμα του οφθαλμού της Μικρασίας»
ΘΕΑΤΡΟ
«το ζωηρότερον
σχολείον της ανθρωπότητος»
Οι Σμυρνιοί λάτρευαν το θέατρο. Υπολογίζεται ότι η πρώτη παράσταση, το 1657, μετά την κατάκτηση από τους Τούρκους, αναφερόταν σε αρχαίο Ελληνικό έργοΤο 1862 στη Σμύρνη χτίστηκε ένα μεγάλο, τριώροφο θέατρο.Τεσσερις σειρες θεωρεια και η πλατεια. Εικονα μεγαλου δυτικοευρωπαϊκου θεατρου.Οι Έλληνες της Σμύρνης εξελίχθηκαν σε ένα ένθερμο θεατρόφιλο κοινό, και ενώ στην αρχή παρακολουθούσαν ξένες παραστάσεις, κυρίως ιταλικές και γαλλικές, με την δημιουργία τοπικών θιάσων, και τις επισκέψεις θιάσων από την Αθήνα, στράφηκαν με ενθουσιασμό στο ελληνικό θέατρο, το οποίο παράλληλα με την ελληνική παιδεία και τις ελληνικές εφημερίδες, λειτούργησε ως έκφραση του ελληνικού πολιτισμούκαι εμπέδωση της ελληνικής γλώσσας. Αποτελεί τραγική ειρωνεία το ότι η τελευταία θεατρική παράσταση που δόθηκε στη Σμύρνη τον Ιούνιο του 1922, τρεις μήνες πριν από τον εμπρησμό της και τον τελικό ξεριζωμό , είχε τον τίτλο «Μικρασία Χαίρε».
Η μύηση στην Εταιρεία γινόταν κρυφά και έπαιρνε την μορφή ιεροτελεστίας. Ο υποψήφιος έδινε μυστικόν όρκο ν’ αγωνιστεί μέχρις εσχάτων για την απελευθέρωση της πατρίδας.
Σμύρνη και Χριστούγεννα: «Αχ, αυτά τα σπίτια.!..»
