ΓΙΟΡΤΗ Το Μεσολόγγι ως σύμβολο ελευθερίας

Το Μεσολόγγι ως αρχέτυπο θυσίας, ως σύμβολο ελευθερίας, ως εμβληματικός τόπος μνήμης, έχει αποβεί στην κοινή συνείδηση του νέου ελληνισμού αστείρευτη πηγή συγκινήσεων και πρότυπο που καθορίζει τα ηθικά μέτρα και τις αξίες της συνύπαρξης και των συλλογικών επιδιώξεων μιας κοινωνίας η οποία επιθυμεί να υπάρχει ως ελεύθερο έθνος.

Χάρις στην εφημερίδα  Ελληνικά Χρονικά έχουμε λεπτομερή καταγραφή όλων των γεγονότων της πολιορκίας  του Μεσολογγίου, από την 1η Ιανουαρίου 1824 μέχρι και την 20η Φεβρουαρίου 1826.

Ηταν η φωνή των “ελεύθερων πολιορκημένων” του Μεσολογγίου. ....Λειτούργησε ως το ημερολόγιο της πολιορκίας αλλά και ως εκπαιδευτικό μέσο, καθώς στις σελίδες της αναλύονταν έννοιες όπως η Δημοκρατία, ....η Ελευθερία.... και η Δικαιοσύνη....

Διαβάζουμε στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ

Στις προτάσεις των Τούρκων για συνθηκολόγηση και παράδοση οι Μεσολογγίτες αντιδρούσαν με χιούμορ και ειρωνεία: τους έστελναν δοχεία με κρασί για να γιορτάσουν την "νίκη" τους, και τους παραγγέλναν: 

"Τα κλειδιά του κάστρου τα έχουμε πάνω στα κανόνια.                  Έλα να τα πάρεις!
​
Οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» είναι μία από τις κορυφαίες ποιητικές συνθέσεις του Διονυσίου Σολωμού. ....Εργο εμπνευσμένο από τα γεγονότα της πολιορκίας και της εξόδου του Μεσολογγίου, κατά την Επανάσταση του '21.

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι ΑΠΟ ΤΟ Β' ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·

λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·

στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τί σ’ έχω γω στο χέρι;

Οπού συ μου ’γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει.»

​
αΗ Έξοδος.
Είναι Απρίλιος του 1826.Οι κάτοικοι αρνούνται να παραδοθούν. .... Yποφέρουν από πείνα και αρρώστιες..... Κι είναι άνοιξη. ....Η φύση, γεμάτη ζωή, είναι σαν να θέλει να παρασύρει τους πολιορκημένους με την ομορφιά της. ....Οι πολιορκημένοι Μεσολογγίτες όμως βάζουν το χρέος για την πατρίδα πάνω από τη ζωή τους.

Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Σάββατο μέρα πέρασαν......... από το Μεσολόγγι

την Κυριακή ήταν των Βαγιών,.......  Σάββατο του Λαζάρου

κι άκουσα μέσα κλάματα,.......  δάκρυα και μοιρολόγια.

Δεν έκλαιγαν του σκοτωμό ....... κι ούτε για τα ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ,

μον’ έκλαιγαν για το ψωμί ....... οπού ‘λειψε τ’ αλεύρι.

«Μήτε τα τόσα ασκέρια των Τούρκων , μήτε οι τόσες αρμάδες, μήτε οι τόσες τέχνες των Ευρωπαίων, μήτε η αρρώστια μπόρεσαν να γονατίσουν τους υπερασπιστές του. 

Τους λύγισε η πείνα,                    που κανείς αντρειωμένος δεν τη νίκησε ποτέ. 

Μα ούτε και τότε παραδόθηκαν.                      Προτίμησαν να μείνουν λεύτεροι».

Η Μαρτυρία του ίδιου του Ιμπραήμ: 

<<Βλέπεις πως λιωνει εκείνο το χιόνι. Ετσι θα λιώναμε κι’μείς όλοι,..... άν η φρουρά του Μεσολογγιού είχε τροφές .......για τρείς ακόμα εβδομάδες».

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Να ‘μουν πουλί να πέταγα, ....... να πήγαινα τ’ αψήλου

ν΄ αγνάντευα τη Ρούμελη,.......  το έρμο Μεσολόγγι,

πώς πολεμά με την Τουρκιά, ....... με τέσσερους πασάδες.

Και ο Μακρής τούς φώναξε.......  και ο Μακρής φωνάζει :

Παιδιά, βαστάτε τ΄ άρματα ....... και τα βαριά ντουφέκια

και το μεντάτι  έρχεται.......  στεριάς και του πελάγου,

 
...............................................

Μήτε μεντάτι έφτασε ..................μήτε βοήθεια φτάνει.

και οι κλεισμένοι ξώρμησαν........ με τα σπαθιά στα χέρια

Οι οπλαρχηγοί   σε μυστική σύσκεψη  αποφάσισαν έξοδο. Την όρισαν για τα ξημερώματα της Κυριακής.

Σάββατο του Λαζάρου. ...10 Απριλίου.... Βράδυ. δύο ώρες μετά τη δύση του ήλιου. 3.000 περίπου μαχητές και 6.000 γυναικόπαιδα χωρισμένοι σε τρία σώματα  βγήκαν από το κάστρο. Τους ακολουθούσαν οι γυναίκες που φόρεσαν αντρικά ρούχα και κρατούσαν το όπλο στο χέρι, μαζί με τα παιδιά και τους γέροντες.

Οι Τούρκοι όμως ήταν ειδοποιημένοι....... Προδοσία;  ..... Προδοσία; 

Ποιος ξέρει... .

Εκείνη την δύσκολη ώρα, από την μεσαία ομάδα, αυτήν με τα γυναικόπαιδα, ακούστηκε μια φωνή "Πίσω! Πίσω!". Επικράτησε πανικός. Άλλοι πήγαιναν μπροστά για να φύγουν, άλλοι γυρνούσαν πίσω.
Από τους 3.000 που πήραν μέρος στην Έξοδο, οι 1.700 σκοτώθηκαν.
Άλλα 6.000 γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.

Οι Τούρκοι μπήκαν στο Μεσολόγγι.... Οδομαχίες και πόλεμος ....σπίτι με σπίτι..... Οι πολιορκημένοι είχαν μετατρέψει τα σπιτια τους σε μπαρουταποθήκες... Με αναμμένο δαδί ....  έβαζαν φωτιά στο μπαρούτι ...για να ΠΕΘΆΝΟΥΝ ΛΕΎΤΕΡΟΙ .

Το πρωί, κάθε αντίσταση είχε καμφθεί. Το Μεσολόγγι είχε πέσει. ... στις 11 Απρίλη του 1826.

Σαν ξημέρωσε η 13η του Απρίλη είκοσι σπίτια μείνανε όλα κι όλα όρθια στο Μεσολόγγι.

Το Μεσολόγγι έπεσε την άνοιξη·.... ο ποιητής παρασταίνει την Φύση, εις τη στιγμή που είναι ωραιότερη, ....ως μία δύναμη, η οποία, με όλα τ’ άλλα και υλικά και ηθικά ενάντια, προσπαθεί να δειλιάσει τους πολιορκημένους·.... ιδού οι Στοχασμοί του ποιητή:....

Η ωραιότης της φύσης, που τους περιτριγυρίζει, αυξαίνει εις τους εχθρούς την ανυπομονησία να πάρουν τη χαριτωμένη γη,.... και εις τους πολιορκημένους τον πόνο ότι θα τη χάσουν.

Ο Απρίλης με τον Έρωτα.... χορεύουν και γελούνε,

κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί ....τόσ’ άρματα σε κλειούνε.

.Και μες στης λίμνης τα νερά, ....οπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,

έπαιξε με τον ίσκιο της ....γαλάζια πεταλούδα,

που ευώδιασε τον ύπνο της ....μέσα στον άγριο κρίνο·

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Γ΄,
Έστησ’ ο Έρωτας χορό .... με τον ξανθόν Απρίλη,

Κι η φύσις ηύρε την καλή.... και τη γλυκιά της ώρα,

Και μες στη σκιά που φούντωσε .... και κλει δροσιές και μόσχους

Ανάκουστος κιλαϊδισμός .... και λιποθυμισμένος.

​
σΟι απώλειες ήταν τρομακτικές για τους Έλληνες.  Οι άρρωστοι και οι αδύναμοι που είχαν μείνει πίσω, πολεμούσαν τους Τούρκους και ανατινάζονταν μαζί με τους .
Μπαίνουν τέλος στο Μεσολόγγι ο Κιουταχής και ο Ιμπραήμ, συνοδευόμενοι από τους ξένους αξιωματικούς και από τους Προξένους στην Πάτρα της Αγγλίας, και της Αυστρίαςι, που έτρεξαν, μόλις μάθανε ότι.... έπεσε το Μεσολόγγι, να συγχαρούν τους πασάδες.

α Ο Κάλβος καταγγέλλει με σκληρό λόγο τους ξένους «προστάτες»…Αγγλους,Γάλλους, Αυστριακούς, Ρώσους
«… τα χέρια σας απλώνετε! τραβήξετέ τα οπίσω… »

ΣΟΛΩΜΟΣ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ  ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Α

«Το χάραμα επήρα
του Ήλιου το δρόμο
,κρεμώντας τη λύρα
τη δίκαιη στον ώμο,
—κι απ’ όπου χαράζει  ώς όπου βυθά,

τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι.» *


Παράμερα στέκει            ο άντρας και κλαίει·

αργά το τουφέκι             σηκώνει και λέει:

«Σε τούτο το χέρι τί κάνεις εσύ;

Ο εχθρός μου το ξέρει  πως μου είσαι ...βαρύ.»

δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν
εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο.

τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι.»

Η κατάληψη του Μεσολογγίου έμοιασε να σημαίνει το τέλος της εξέγερσης. Αντίθετα όμως αυτή η σφαγή...... ταρακούνησε τους λαούς του κόσμου και σήμανε την αρχή της τελικήςνικης της Ελληνικής Επανάστασης.

Το ηρωικό Μεσολόγγι έμεινε κάτω από την τουρκική κυριαρχία για τρία ακόμη χρόνια. Στις, 2 Μάη του 1829 υπογράφεται συνθήκη με την οποία η πόλη παραδόθηκε στο νέο ελληνικό κράτος. Από τις 10 Μάη 1829 οι Μεσολογγίτες επιστρέφουν στην έρημη πόλη.

  Τα ιερά του χώματα, ελεύθερα πια, ξαναγεμίζουν ζωή.
Τέλος, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε σε αυτό το μικρό μας αφιέρωμα στην αντίληψη του Σολωμού 

ότι η Ιστορία - και η Επανάσταση - είναι πράξη συλλογική, όχι ατομική

. 

            η Ιστορία - και η Επανάσταση - είναι πράξη συλλογική, όχι ατομική. 

.Πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος ο λαός , «που αγωνίζεται τον καλόν αγώνα».

Jean M. Mercier (1788-1874), Mεσολογγίτες πρόσφυγες. Tο θέμα του έργου μάς παραπέμπει έμμεσα στην εποποιία του Mεσολογγίου, στο κορυφαίο δηλαδή γεγονός της Eλληνικής Eπανάστασης, που συγκλόνισε τη διεθνή κοινή γνώμη σε μία δύσκολη φάση του Αγώνα. Circa 1830. Eλαιογραφία, 0,37x0,58 μ.



ΤΙ ΒΛΕΠΩ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΓΕΝΘΥΝΤΙΚΟ ΦΑΚΟ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΖΩΟΥ; ΤΙ ΝΙΩΘΩ;

















































































https://www.daftlogic.com/projects-google-maps-distance-calculator.htm



https://www.artsteps.com/view/6071caa827bf04835e94b0bf

Εκπαιδευτικά σενάρια για το 1821

 https://ekedisy.gr/ekpaideytika-senaria-gia-to-1821/

Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής, Ανώτατο Συμβούλιο Ελληνικής Παιδείας – Εκπαιδευτικά σενάρια για το 1821
Παίξτε το ψηφιακό παιχνίδι «Οι τίτλοι μπερδεύτηκαν»: https://learningapps.org/watch?v=pjbaydrsk21

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (πραγματικό όνομα: Θεόφιλος Κεφαλάς ή Κεφάλας, γνωστός απλά και ως Θεόφιλος), ήταν Έλληνας λαϊκός ζωγράφος της νεοελληνικής τέχνης και αγιογράφος (Βαρειά Λέσβου, 1870 - Βαρειά Λέσβου, 24 Μαρτίου 1934). 

Βασικό χαρακτηριστικό του: η ελληνικότητά του και η εικονογράφηση της ελληνικής λαϊκής παράδοσης και ιστορίας. Η ιστορία του Θεόφιλου Μια φορά και έναν καιρό σε ένα όμορφο νησί, τη Λέσβο, γεννήθηκε το πρώτο από τα 7 παιδιά της οικογένειας Χατζημιχαήλ. Ο Θεόφιλος! Παιδί του Γαβριήλ και της Πηνελόπης Χατζημιχαήλ! 

Καθώς μεγάλωνε και άρχισε να πηγαίνει στο σχολείο, επειδή ήταν μικροκαμωμένος και έγραφε με το αριστερό χέρι οι άλλοι τον κορόιδευαν. Τον έλεγαν «ζερβοκουτάλα» και ήταν τότε ντροπή να γράφεις με το αριστερό χέρι. Τόσο πολύ τον πείραζαν αυτά που άκουγε ο Θεόφιλος από μεγάλους και μικρούς που έχανε τα λόγια του και αυτό έδινε αφορμή να τον περιγελάνε ακόμα περισσότερο. Πικραμένος, ο μικρός Θεόφιλος, από την περιφρόνηση και τα άσχημα σχόλια έβρισκε αποκούμπι στη ζεστή αγκαλιά του παππού του, του Κωνσταντή Ζωγράφου. Εκείνος του έλεγε όμορφες ιστορίες, που είχαν να κάνουν σχέση με μεγάλους ήρωες, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Αχιλλέα αλλά και ένδοξες ιστορίες για την Ελλάδα και τους αγώνες από την Επανάσταση του 1821. Τόσο πολύ φαίνεται ότι τον άγγιξαν οι ιστορίες που άκουγε, που μια μέρα ντύθηκε με τα ρούχα του φουστανελά και από τότε κυκλοφορούσε μόνο με αυτά τα ρούχα. Βέβαια αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τον κοροϊδεύουν ακόμα περισσότερο. Δεν ήθελε να πάει στο σχολείο άλλο. Και τέχνη που τον πήγαν για να μάθει, να γίνει τσαγκάρης, δεν μπόρεσε να τα καταφέρει γιατί τα ίδια κι εκεί. Κοροϊδία και γέλια ειρωνικά! Μόνο στον παππού του έβρισκε παρηγοριά. Με τις ώρες καθόταν δίπλα σε αυτόν τον παππού, που ζωγράφιζε Αγίους. Από εκεί φαίνεται κληρονόμησε και το χάρισμα.  Γιατί το παιδί αυτό βρήκε παρηγοριά στη ζωγραφική. Και έτσι διωγμένος από το σχολείο, αντί για γράμματα άρχισε να γεμίζει τα τετράδιά του με ζωγραφιές. Και τι δεν έκανε! Και αποξεχνιόταν κι ονειρευόταν μάχες και ήρωες και φουστανέλες! Μα ο τόπος εκεί στη Μυτιλήνη δεν τον χωρούσε. Και κίνησε να πάει σε άλλα μέρη, να γνωρίσει νέους τόπους και εκεί, ποιος ξέρει, ίσως οι άνθρωποι να ήταν πιο καλοί μαζί του. Στην αρχή πήγε στη Σμύρνη, που τότε ζούσαν εκεί πολλοί Έλληνες. Κι εκεί δεν σταματούσε τη ζωγραφική. Η ιστορία τον συγκινούσε πιο πολύ. Η ιστορία της Ελλάδας γι’ αυτό ζωγράφιζε αρχαίους ήρωες, σκηνές από τη μυθολογία αλλά και τις μάχες και τους ήρωες του 21! Αλλά και εκεί δεν βρήκε την ηρεμία που ήθελε. Το δεύτερο ταξίδι του είναι στον Βόλο και στα χωριά τα όμορφα του Πηλίου. Γυρνάει παντού και ζωγραφίζει. Φοράει συνέχεια μια φουστανέλα, και για ένα πιάτο φαΐ, ζωγραφίζει τοίχους, σπίτια, μαγαζιά. Είναι τόσο φτωχός που ούτε χρώματα δεν έχει να αγοράσει. Τα φτιάχνει μόνος του από λουλούδια που μαζεύει και άλλα υλικά! Και είναι οι ζωγραφιές του θαρρείς και μιλάνε και διηγούνται ιστορίες! Ζώα και παράξενα, χρωματιστά φυτά, πουλιά παραδεισένια και φυσικά τα αγαπημένα του οι ήρωες της Επανάστασης. Μια μέρα τον φωνάζει ένας πλούσιος αφέντης, ο Γιάννης Κοντός, και τον παίρνει στο σπίτι του να το ζωγραφίσει. Κατάλαβε το ταλέντο του και αγάπησε την ψυχή του. Εκεί ο Θεόφιλος βρήκε παρηγοριά κάμποσα χρόνια και αφιερώθηκε στην αγάπη του, τη ζωγραφική. Μετά από πολλά χρόνια τον έπιασε νοσταλγία για την πατρίδα του τη Μυτιλήνη. Μάζεψε τα λιγοστά πράγματά του και γύρισε πίσω. Σε ένα μικρό δωματιάκι ζούσε. Ποτέ δεν ήθελε πολλά άλλωστε ο Θεόφιλος. Πήρε πάλι να γυρνά σε όλη τη Μυτιλήνη και να ζει από τη ζωγραφική του. Όπου τον καλούσαν και του έδιναν φαΐ και ένα ποτηράκι κρασί καθόταν και ζωγράφιζε.  Τα νέα για την τέχνη του έφθασαν μέχρι το Παρίσι. Εκεί ένας άλλος σημαντικός άνθρωπος από τη Μυτιλήνη, ο Στρατής Ελευθεριάδης ή Τεριάντ, βλέπει τα έργα του, ενθουσιάζεται και του παραγγέλνει πολλά! Επιτέλους η τύχη του χαμογελά. Τώρα έχει μπογιές και πινέλα για να ζωγραφίσει. Μα η μοίρα, τραγική για τον Θεόφιλο. Δεν πρόλαβε να δει να γίνεται διάσημος για τη ζωγραφική του. Τι ειρωνεία! Παραμονή της 25ης Μαρτίου, τη μέρα της εθνικής γιορτής, αυτή της γιορτής που τόσο λάτρευε να ζωγραφίζει τον βρήκαν νεκρό. Ήσυχα όπως έζησε, ήσυχα και πέθανε. Δίπλα του βρήκαν ένα κασελάκι, όλο ζωγραφισμένο με αυτά που αγαπούσε. Ήρωες της αρχαίας Ελλάδας και ήρωες από το 1821. Μέσα είχε τα δικά του αγαπημένα πράγματα: πινέλα, χρώματα, κάρτες και φωτογραφίες που του άρεσαν και έπαιρνε έμπνευση για τα δικά του έργα και ένα ημερολόγιο με σχέδια και ζωγραφιές του. Ο δικός του θησαυρός! Το έργο του τώρα είναι γνωστό και σπουδαίο. Είναι σε μουσεία και σε όλο τον κόσμο.

Γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης…

«Έτσι κυλούσε η ζωή του και πέθανε ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, δεν είναι πολλά χρόνια, και μια μέρα ήρθε ένας ταξιδιώτης από τα Παρίσια. Είδε αυτή τη ζωγραφική, μάζεψε καμιά πενηνταριά κομμάτια, τα τύλιξε και πήγε να τα δείξει στους φωτισμένους κριτικούς που κάθονται κοντά στο Σηκουάνα. Και οι φωτισμένοι κριτικοί βγήκαν κι έγραψαν πως ο Θεόφιλος ήταν σπουδαίος ζωγράφος. Και μείναμε με ανοιχτό το στόμα στην Αθήνα. Το επιμύθιο αυτής της ιστορίας είναι ότι λαϊκή παιδεία δε σημαίνει μόνο να διδάξουμε το λαό αλλά και να διδαχτούμε από το λαό». Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Ζωγράφος Θεόφιλος» του Οδυσσέα Ελύτη.

Ήταν 3 Ιουνίου 1961 και οι πίνακες του Θεόφιλου «μπαίνουν» στο Μουσείο του Λούβρου. Η έκθεση οφείλονταν στον Teriade, που προσέδωσε κύρος στο έργο του, κινώντας το ενδιαφέρον των διανοουμένων της εποχής. Το κοσμοπολίτικο Παρίσι υποδέχθηκε τους πίνακες του αυτοδίδακτου αυτού καλλιτέχνη, του “παρθένου μαθητή των αισθήσεων”, ο οποίος, κατά τον Οδυσσέα Ελύτη “έδωσε έκφραση πλαστική στο αληθινό μας πρόσωπο”. Ήταν ο θρίαμβος του φουστανελά που κάποτε τον έλεγαν “σοβατζή” και ‘’αχμάκη’’. Ο “εν ξιφήρεις” φουστανελάς μπήκε στις αίθουσες του πιο λαμπρού μουσείου και οι Λουδοβίκοι συναντήθηκαν με τον Αθανάσιο Διάκο, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Μέγα Αλέξανδρο, την Αρετούσα. Έργα απλά, λαϊκά ελεύθερα, γεμάτα φως, σοφία και γλαφυρότητα, ενθουσίασαν τους επισκέπτες της έκθεσης, οι οποίοι θαύμαζαν τη πρωτοτυπία του ζωγράφου Θεόφιλου, που θεωρήθηκε ο πρωτοπόρος της λαϊκής αυτής τεχνοτροπίας.

 Θεόφιλος, λαϊκός καλλιτέχνης! Οπτικοακουστικό υλικό: Δείτε ένα βίντεο με τη ζωή του Θεόφιλου https://youtu.be/MzCZBNoLDe4 Απαντήστε στο quiz (ψηφιακό παιχνίδι) https://learningapps.org/display?v=ph7ypgy2321 Ακούστε ένα τραγούδι για τον Θεόφιλο: https://youtu.be/8EMTlc5ApsM Τίτλος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ. Στίχοι: Ανδρέας Εμπειρίκος Μουσική: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας Φύλλο εργασίας: Οι τίτλοι μπερδεύτηκαν https://bit.ly/3hvDZaY Φύλλο εργασίας: Ζωγραφίζω το άλλο μισό του πίνακα https://bit.ly/3CpaorV 

Ο Γιάννης Τσαρούχης θαύμαζε τον Θεόφιλο και μελέτησε ιδιαίτερα το έργο του, ενώ δεν τον συμπεριέλαβε, όπως άλλοι, στην κατηγορία των «Ναΐφ ζωγράφων». «Τον Θεόφιλο τον παίρνω σαν ζωγράφο που με τη ζωγραφική του είπε αυτά ακριβώς που παρέλειψαν να πουν οι ανακαινιστές της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου αιώνος, των οποίων το έμβλημα υπήρξε το "εφάμιλλον των ευρωπαϊκών"» θα γράψει. «Ο Θεόφιλος ανήκει στην αντίθετη παράταξη απ' αυτή στην οποία ανήκουν οι δάσκαλοι, οι καθαρευουσιάνοι κι οι δημοτικιστές, οι ακαδημαϊκοί κι οι μοντέρνοι, οι συντηρητικοί κι οι εξ επαγγέλματος επαναστάτες.

 Ερωτόκριτος και Αρετούσα

ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μέσα από τη φυλακή

 

Η συνέντευξη που έδωσε στο Ναύπλιο το 1825 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μέσα από τη φυλακή

O Ιταλός δημοσιογράφος Ιωσήφ Πέκιο (Giuseppe Pecchio) ήλθε στην Ελλάδα το 1825 και κατάφερε να πλησιάσει τον φυλακισμένο Θοδωρή Κολοκοτρώνη.  

Μετά από προσπάθειες αρκετών ημερών, ο Πέκιο κατάφερε να συναντήσει τον Θ. Κολοκοτρώνη στην φυλακή του. Τον βρήκε ανάμεσα σε δέκα άλλους συντρόφους του και φρουρούμενο από αρκετούς στρατιώτες οι οποίοι έδειχναν προς τον στρατηγόν βαθύτατον σεβασμόν.

Λέει ο Πέκιο: «Ο Κολοκοτρώνης, αναμφίβολα, δεν είναι κοινός άνθρωπος.

Μετά από λίγες μέρες βγήκε από τη φυλακή και έγινε πανηγυρικά δεκτός στο Ναύπλιο. Κατά τη στιγμή της συμφιλίωσής του με την κυβέρνηση, απάντησε αυτοσχέδια στον λόγο κάποιου από τους επισήμους. Στην απάντησή του είναι άξια σημείωσης η παράγραφος στην οποία είπε:

– Στο ταξίδι μου από την Ύδρα έως εδώ πέταξα στη θάλασσα κάθε παράπονό μου. Κάμετε το ίδιο και σεις και θάψετε μέσα σ' εκείνο το λάκκο τα μίση σας και τις διαφορές σας. Αυτός θα είναι ο θησαυρός που θα κερδίσετε!».

 Γράφει ο Πέκιο: «αχτένιστα και άσπρα τα μαλλιά του έπιπταν εις αμφοτέρους τους ώμους του και ανακατεύοντο μπροστά με την άτακτον γενειάδα, την οποίαν μετά την αιχμαλωσίαν του είχεν αφήσει να αυξήση εις ένδειξιν πένθους και εκδικήσεως. Η μορφή του είναι ρωμαλέα. Τα μάτια του γεμάτα φωτιάν, το πολεμικόν και άγριον πρόσωπόν του ωμοίαζε με γέρικον απότομον βράχον».
Αμέσως ο Θ. Κολοκοτρώνης ρωτάει τον Ιωσήφ Πέκιο τι νέα του φέρνει και ο Ιταλός δημοσιογράφος του απαντά ότι οι Αιγύπτιοι ετοιμάζονται να κυριεύσουν το Ναβαρίνο.
Ο Κολοκοτρώνης εκούνησε μελαγχολικά το κεφάλι του και είπε: «δια να νικηθούν οι Αιγύπτιοι δεν εχρειάζοντο παρά άνδρες!…» Κάνοντας μάλιστα μία χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι του βροντοφωνάζει: «για να βαρούν τα τουφέκια!…»
Στη συνέχεια, στρεφόμενος προς τον Ιωσήφ Πέκιο, λέει: «Ξέρετε ποιος έδωσε τη νίκη στους Αιγύπτιους; Η ενότης της διοικήσεώς των, ενώ οι Έλληνες χάθηκαν με τη μανία που έχει ο καθένας να κουμαντάρη χωρίς να ξέρη!»

δραστηριοτητα χρονογραμμής - ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ

 1. Να δημιουργήσετε μια διαδραστική χρονογραμμή, στην οποία να εντάξετε τα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα της περιόδου 1821-1825. 

2. Στη συνέχεια  να εμπλουτίσετε τη χρονογραμμή σας με το κατάλληλο οπτικο υλικό, το οποίο θα φωτίσει διαφορετικές πτυχές των γεγονότων που αναφέρονται στη χρονογραμμή. 

3. Ελλάδα – Ευρώπη: Να εμπλουτίσετε τη χρονογραμμή με ενδείξεις από πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα, που λαμβάνουν χώρα την ίδια περίοδο στην Ευρώπη.

 4. Πνευματικές – κοινωνικές δράσεις : Να εμπλουτίσετε τη χρονογραμμή με γεγονότα που αναφέρονται σε αυτές.

5. Ατομική, διαδραστική χρονογραμμή: Αναζητώντας πληροφορίες από τα ηλικιωμένα μέλη της οικογένειάς σας να εμπλουτίσετε τη χρονογραμμή με γεγονότα της οικογενειακής σας ιστορίας ή του τόπου καταγωγής σας.

.

Β. Όπλα:

Οι Έλληνες αγωνιστές πίστευαν ότι η ελευθερία θα προέλθει από την ισχύ των όπλων, όπως διαπιστώνεται στον όρκο των Φιλικών: Ορκιζόμεθα δε προπάντων, ότι μεταξύ ημών και των τυράννων της πατρίδος μας το πυρ και ο σίδηρος είναι τα μόνα μέσα της διαλλαγής και τίποτε άλλο.

 Η διακόσμηση των όπλων και οι συμβολισμοί της