Ντοκουμέντο – Η πρώτη, αδισκογράφητη, εκτέλεση του “Ακορντεόν” από τον Γιάννη Πουλόπουλο:Το «Ακορντεόν» κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1974, αλλά γράφτηκε χρόνια πριν. Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού ακούγεται στην ταινία μικρού μήκους «Αθήνα πόλη χαμόγελο», του σκηνοθέτη Λάμπρου Λιαρόπουλου και ανήκει στον Γιάννη Πουλόπουλο. Το 1967 η ταινία ήταν έτοιμη να βγει στις αίθουσες, όμως δεν θα παιχτεί εξαιτίας της χούντας των συνταγματαρχών.
Παρά το γεγονός ότι οι στίχοι του είναι εμπνευσμένοι από το μπλόκο της Κοκκινιάς το 1944, όπου οι Γρμανοοί φασίστες σε συνεργασία με τους δοσίλογους εκτέλεσαν Έλληνες πατριώτες που συμμετείχαν ενεργά στον απελευθερωτικό αγώνα της χώρας ενάντια στον Γερμανό κατακτητή και στην Αντίσταση
Μια δεύτερη ανάγνωση του τραγουδιού το συνέδεσε με την εισαγωγή των τανκς στο Πολυτεχνείο όπου η φράση γερμανικά καμιόνια γίνονται φασιστικά καμιόνια, Η Μάντρα της Κοκκινιάς σηματοδοτείται στην επόμενη γενιά. ως η πύλη του Πολυτεχνείου που έριξαν τα τανκς.
Το τραγούδι αγκαλιάζεται από τους εργαζόμενους, τη νεολαία, το λαό που προσπαθεί ν’ αναπνεύσει μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Περνάει στα χείλη των αγωνιστών στις απεργίες, στις πορείες, στις διαδηλώσεις, που παλεύουν για καλύτερες μέρες. «Τ’ ακορντεόν» με τη φωνή του Μάνου Λοΐζου γίνεται από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των φοιτητών, των μαθητών. Δεν υπάρχει εκδήλωση για το Πολυτεχνείο σε αμφιθέατρο ή Λύκειο που δεν θα παιχτεί. Οι στίχοι του Γιάννη Νεγρεπόντη τραγουδιούνται με μια φωνή, που ξεσπάει σαν βροντή στο ρεφρέν: «Δεν θα περά- δεν θα περάσει ο φασισμός!».
Τα λόγια του αξέχαστου μεγάλου συνθέτη αποχτούν σήμερα ιδιαίτερη σημασία: «Το τεράστιο τέρας που άλλοτε λέγεται φασισμός, στέκεται από πάνω μας απειλητικό. Και η αντίδρασή μας είναι να τα ξεσκεπάσουμε και να φωνάξουμε μ’ όλη μας τη δύναμη ενάντιά τους. Είμαστε πια συνειδητοί, “γνωρίζουμε”» έλεγε ο Μάνος Λοΐζος.
Παρά το γεγονός ότι οι στίχοι του είναι εμπνευσμένοι από το μπλόκο της Κοκκινιάς το 1944, όπου οι Γρμανοοί φασίστες σε συνεργασία με τους δοσίλογους εκτέλεσαν Έλληνες πατριώτες που συμμετείχαν ενεργά στον απελευθερωτικό αγώνα της χώρας ενάντια στον Γερμανό κατακτητή και στην Αντίσταση
Μια δεύτερη ανάγνωση του τραγουδιού το συνέδεσε με την εισαγωγή των τανκς στο Πολυτεχνείο όπου η φράση γερμανικά καμιόνια γίνονται φασιστικά καμιόνια, Η Μάντρα της Κοκκινιάς σηματοδοτείται στην επόμενη γενιά. ως η πύλη του Πολυτεχνείου που έριξαν τα τανκς.
Το τραγούδι αγκαλιάζεται από τους εργαζόμενους, τη νεολαία, το λαό που προσπαθεί ν’ αναπνεύσει μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Περνάει στα χείλη των αγωνιστών στις απεργίες, στις πορείες, στις διαδηλώσεις, που παλεύουν για καλύτερες μέρες. «Τ’ ακορντεόν» με τη φωνή του Μάνου Λοΐζου γίνεται από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των φοιτητών, των μαθητών. Δεν υπάρχει εκδήλωση για το Πολυτεχνείο σε αμφιθέατρο ή Λύκειο που δεν θα παιχτεί. Οι στίχοι του Γιάννη Νεγρεπόντη τραγουδιούνται με μια φωνή, που ξεσπάει σαν βροντή στο ρεφρέν: «Δεν θα περά- δεν θα περάσει ο φασισμός!».
Τα λόγια του αξέχαστου μεγάλου συνθέτη αποχτούν σήμερα ιδιαίτερη σημασία: «Το τεράστιο τέρας που άλλοτε λέγεται φασισμός, στέκεται από πάνω μας απειλητικό. Και η αντίδρασή μας είναι να τα ξεσκεπάσουμε και να φωνάξουμε μ’ όλη μας τη δύναμη ενάντιά τους. Είμαστε πια συνειδητοί, “γνωρίζουμε”» έλεγε ο Μάνος Λοΐζος.
Το τραγούδι είναι γραμμένο με αφηγηματικό λόγο, με άμεσο οικείο προσωπικό παραστατικό ύφος και νοηματικά πυκνό λόγο. Κυριαρχούν τα ρήματα στον αόριστο / είχα/, ήξερε/-έπαιζε/ τραγούδαγε . Στην τελευταία στροφή συμβαίνει το απροσδόκητο παραξένευμα του αναγνώστη , και το τραγούδι κλείνει με το «αρχινισμένο σύνθημα», που γράφτηκε στη μάντρα ενώ ο αφηγητής (αφανής ήρωας) φύλαγε τσίλιες . Υποδηλώνεται ότι ο ήρωας που έπαιζε τα ακορντεόν εκτελείται με ριπή από τα φασιστικά καμόνια στη μάντρα ενώ ο αφανής ήρωας περνάει το μήνυμα της θυσίας «Δεν θα περάσει ο φασισμός».
Το Πολυτεχνείο είναι μια στάση απέναντι στην απάθεια και την παραίτηση. Ακριβώς αυτό ήταν και τότε, τον Νοέμβρη του 1973 όταν οι φοιτητές αποφάσισαν να αντιδράσουν στο «δεδομένο» και «τετελεσμένο» που ζούσε η ελληνική κοινωνία από τον Απρίλιο του 1967: Τη χούντα των συνταγματαρχών.Το Πολυτεχνείο του Νοέμβρη του 1973, αποκορύφωμα της αντιδικτατορικής πάλης, είναι ζωντανό. Δεν μπαίνει σε μουσείο. Τα αιτήματα για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Εθνική ανεξαρτησία», είναι ακόμα εδώ και παραμένουν αδικαίωτα. Η φλόγα του Νοέμβρη δεν έχει σβήσει και δεν θα σβήσει μέχρι να δικαιωθούν.
…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου